Przypomnieć należy, iż zgodnie z art. 523 § 1 k.p.k. kasacja może być wniesiona tylko z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. lub innego rażącego naruszenia prawa, jeżeli mogły mieć one istotny wpływ na treść orzeczenia sądu odwoławczego. Nie należy zapominać o tym, że kasacja jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia i pomyślana została jako instytucja służąca do eliminowania z obrotu prawnego takich orzeczeń sądowych, które ze względu na stopień wadliwości nie powinny funkcjonować w demokratycznym państwie prawnym. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że podstawą wzruszenia w postępowaniu kasacyjnym prawomocnego orzeczenia może być tylko takie rażące naruszenie prawa, które in concreto mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia. Niedopuszczalne jest więc bezpośrednie atakowanie w kasacji orzeczenia sądu pierwszej instancji, a także kwestionowanie ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie. Zarzuty podniesione w kasacji pod adresem orzeczenia sądu pierwszej instancji podlegają rozważeniu przez Sąd Najwyższy tylko w takim zakresie, w jakim jest to nieodzowne dla należytego rozpoznania zarzutów stawianych w kasacji orzeczeniu sądu odwoławczego. Rolą sądu kasacyjnego nie jest bowiem ponowne - "dublujące" kontrolę apelacyjną rozpoznanie zarzutów stawianych przez skarżącego orzeczeniu sądu pierwszej instancji.
Patrząc na wniesioną kasację, z zarysowanej wyżej perspektywy, należy stwierdzić, że zarzuty w niej sformułowane, mimo wskazania odmiennej podstawy prawnej, stanowią powielenie zarzutów apelacyjnych, z oceną których - dokonaną przez Sąd Apelacyjny w Łodzi - nie zgadza się skarżący. Co więcej, kasacja de facto kwestionuje poczynione w sprawie ustalenia faktyczne, co - jak wiadomo - nie jest zabiegiem dopuszczalnym na tym etapie postępowania. Zarzuty kasacyjne ponownie dotyczą kwestii poczynionych jeszcze przez Sąd I instancji, a zaakceptowanych przez Sąd Apelacyjny, ustaleń w przedmiocie sprawstwa i winy skazanego w odniesieniu do czynu z art. 258 § 3 k.k., w szczególności ustaleń dotyczących sprawczej, wiodącej i decydującej roli J. B. w prowadzeniu podmiotów gospodarczych, których nie był właścicielem, a także ustaleń w przedmiocie sprawstwa, winy i orzeczonej kary w zakresie czynu z art. 263 § 2 k.k. Tymczasem wskazać też należy, że powtórzenie w kasacji argumentacji prezentowanej uprzednio przez stronę w apelacji może być skuteczne tylko wówczas, gdy sąd odwoławczy nie rozpoznał należycie wszystkich zarzutów i nie odniósł się do nich w uzasadnieniu swojego orzeczenia w sposób zgodny z wymogami określonymi w art. 433 § 2 k.p.k. i w art. 457 § 3 k.p.k. Sąd Apelacyjny w Łodzi rozpoznał wszystkie sformułowane w apelacji zarzuty oraz przedstawił w pisemnych motywach swojego wyroku argumentację, z jakich to względów nie zyskały one aprobaty. Kontrola odwoławcza przeprowadzona w niniejszej sprawie jest, według Sądu Najwyższego, wszechstronna i rzetelna. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia warunki określone w art. 457 § 3 k.p.k. i dowodzi, że tenże Sąd zrealizował wymóg z art. 433 § 2 k.p.k.
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania administracyjnej i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.