Zgodnie z art. 437 § 2 k.p.k. uchylenie przez Sąd II instancji orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1 k.p.k., art. 454 k.p.k. lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. W niniejszej sprawie zaistniała ta ostatnia z wymienionych przesłanek.
Niewątpliwie Sąd I instancji dopuścił się rażącego uchybienia przepisów postępowania karnego, a mianowicie naruszenia art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie ustaleń faktycznych nie znajdujących poparcia w ujawnionych na rozprawie dowodach oraz art. 424 k.p.k. § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. poprzez brak wyjaśnienia podstawy faktycznej i prawnej zaskarżonego wyroku. A. S. przypisano popełnienie przestępstwa znęcania się w okresie od listopada 2012 r. do 7 lutego 2018 r., gdy tymczasem Sąd nie wskazał na jakiej podstawie przyjął datę początkową czynu, nie ustalił zachowań oskarżonego stanowiących akty znęcania się, nie dokonał ustaleń istotnych dla strony podmiotowej tego przestępstwa. Braki uzasadnienia wyroku Sądu I instancji, w którym nie odniósł się on do okoliczności świadczących o tym, że zachowanie oskarżonego wypełniało znamiona przestępstwa znęcania się przemawiają za stwierdzeniem, że Sąd I instancji nie rozważył wszystkich okoliczności sprawy. W uzasadnieniu brak informacji co do podstawy dokonania określonych ustaleń faktycznych. Przyjęte przez Sąd ustalenia faktyczne sprowadzają się (wyłącznie) do powtórzenia znamion typu czynu zabronionego wskazanych w art. 207 § 1 k.k. Przeprowadzone przez ten Sąd postępowania dowodowe nie było ani kompletne, ani szczegółowe. Mając powyższe na uwadze zgodzić należy się ze stanowiskiem Sądu Okręgowego w O., iż stwierdzone (opisane powyżej) uchybienia, którymi jest dotknięty wyrok Sądu Rejonowego w P., z uwagi na ich charakter, liczebność i procesowe skutki sprawiają, że postępowanie dowodowe w tej sprawie musi być przeprowadzone na nowo w całości. Tylko bowiem na skutek takich działań procesowych będzie możliwość konwalidowania wspomnianych uchybień, ale i w ogóle wydanie prawidłowego rozstrzygnięcia co do zasadności postawionego oskarżonemu zarzutu. Stąd też nie można podzielić wyrażonego w rozpoznawanej skardze przekonania prokuratora o tym (zresztą także niewątpliwie lakonicznie uzasadnionego), że uchylając wyrok Sądu Rejonowego w P. - Sąd Okręgowy w O. naruszył (przytoczony powyżej) przepis art. 437 § 2 k.p.k.
Obrońca oskarżonego złożył odpowiedź na skargę w której zawarł wniosek o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu skargowym. Tymczasem bezspornie w rozdziale 70 k.p.k. brak regulacji odnoszącej się do kosztów postępowania skargowego. Wprawdzie w art. 539f k.p.k. ujęte zostały przepisy z rozdziału poświęconego kasacji, jako mające odpowiednie zastosowanie w postępowaniu unormowanym w rozdziale 55a k.p.k., ale nie ma wśród nich takich, które by dotyczyły kosztów postępowania. Oznacza to, że - poza kwestią opłaty od skargi (art. 539f k.p.k. w zw. z art. 527 § 1-4 k.p.k.) - ustawa procesowa w sposób szczególny nie reguluje kosztów związanych z postępowaniem skargowym. W konsekwencji przyjąć należy, iż będą miały w tym zakresie zastosowanie przepisy ogólne dotyczące kosztów procesu zawarte w rozdziale 68 Kodeksu postępowania karnego. Stąd też dopiero - stosownie do treści art. 626 § 1 k.p.k. - w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd określi, kto, w jakiej części i zakresie ponosi koszty procesu. Te koszty stanowić będą także uzasadnione wydatki oskarżonego z tytułu ustanowienia obrońcy w postępowaniu skargowym i zleceniu mu dokonania czynności w postaci sporządzenia odpowiedzi na skargę, o ile wykonanie tych czynności nie było objęte wcześniejszymi (pierwotnymi) wydatkami oskarżonego na ustanowienie obrońcy.
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania cywilnego i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.