Zgodnie z art. 3983 § 3 k.p.c. podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów. Norma ta systemowo powiązana jest z art. 39813 § 2 in fine k.p.c., zgodnie z którym Sąd Najwyższy jest związany ustaleniami faktycznymi stanowiącymi podstawę zaskarżonego orzeczenia.
Z powyższego wynika, że podstawy skargi kasacyjnej nie może stanowić polemika skarżącego z wynikami oceny dowodów dokonanej przez sąd II instancji, a także kwestionowanie prawidłowości ustaleń tego sądu stanowiących podstawę faktyczną zaskarżonego orzeczenia. W szczególności niedopuszczalne jest podważanie dokonanej przez sąd II instancji oceny w ramach zasady swobodnej oceny dowodów oraz trafności poczynionych ustaleń faktycznych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 25 sierpnia 2016 r., V CSK 682/15).
Ustrojową funkcją Sądu Najwyższego jest sprawowanie nadzoru judykacyjnego, w tym zapewnianie jednolitości orzecznictwa sądów powszechnych, konsekwentnie każdy zarzut skargi kasacyjnej, który ma na celu polemikę z ustaleniami faktycznymi sądu drugiej instancji, chociażby pod pozorem błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania określonych przepisów prawa materialnego, z uwagi na jego sprzeczność z art. 3983 § 3 k.p.c., jest a limine niedopuszczalny (zob. przykładowo wyroki Sądu Najwyższego z: 8 marca 2010 r., II PK 260/09; 13 września 2011 r., I UK 417/10; 4 stycznia 2007 r., V CSK 364/06; postanowienia Sądu Najwyższego z: 3 października 2023 r., I CSK 2787/23;
26 września 2023 r., I CSK 4541/22; 27 kwietnia 2023 r., I CSK 3038/22; 12 kwietnia 2023 r., I CSK 5298/22).
2. Skarżący zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie prawa materialnego przez jego niewłaściwe zastosowanie oraz przez jego błędną wykładnię. Naruszenie art. 471 k.c. w ocenie skarżącego polegać miało na "przyjęciu, że pozwany ponosi odpowiedzialność za szkodę poniesioną przez podwoda, podczas gdy powód poniósł szkodę w następstwie czynności wykonywanych przez pracownika pozwanego, ale leżących poza zakresem obowiązków służbowych i nie mieszczących się w ramach zakresu umowy zawartej pomiędzy powodem a pozwanym", naruszenie art. 474 k.c. na braku uznania, że "powód poniósł szkodę wskutek czynności wykonywanych przez pracownika pozwanego, mimo że powód poniósł szkodę wskutek czynności wykonywanych przez pracownika pozwanego, działającego bez upoważnienia do dokonywanych czynności poza zakresem łączącego powoda z pozwanym stosunku prawnego", zaś naruszenie art. 430 k.c. na uznaniu,
"że pozwany odpowiada za szkodę poniesioną przez powoda wskutek czynności powierzonych przez pracownika pozwanego przy wykonywaniu przez niego czynności powierzonych mu przez pozwanego, mimo, że w przypadku prawidłowej interpretacji przedmiotowego przepisu Sąd Apelacyjny powinien uznać, że pozwany nie odpowiada za czynności pracownika".
Sposób sformułowania przez skarżącego dwóch pierwszych zarzutów kasacyjnych nie budzi wątpliwości, że sprowadzają się one do kwestionowania dokonanej przez Sąd II instancji oceny dowodów oraz prawidłowości ustaleń stanowiących podstawę faktyczną zaskarżonego orzeczenia.
Trzeci z podniesionych zarzutów prima facie zdaje się spełniać wymagania skargi kasacyjnej, jednakże lektura jego uzasadnienia prowadzi do wniosku, że objęty jest on również zakresem normowania art. 3983 § 3 k.p.c. Skarżący wskazał bowiem, że: "[p]ozwany podnosi w tym miejscu, że nie było intencją ustawodawcy w ramach art. 430 k.c. ustanowienie zakresu odpowiedzialności powierzającego w sposób nieograniczony, bowiem już w samym przepisie ustawodawca zawarł jej granice - określając, że jest ona ograniczona do szkody wyrządzonej przy wykonywaniu powierzonej czynności. Ustawodawca powiązał więc ponoszenie odpowiedzialności przez powierzającego z czynnościami, które zostały powierzone podwładnemu do wykonania. Natomiast Sąd Apelacyjny zastosował w przedmiotowej sprawie rozszerzającą wykładnię brzmienia art. 430 k.c. w zakresie pojęcia odpowiedzialności powierzającego za szkodę u osoby trzeciej z tytułu winy osoby, której powierzono wykonanie czynności. Uznał bowiem, że pozwany odpowiada za czynności swojego pracownika" (k. 416). Ostatnie z przytoczonych zdań nie pozostawia wątpliwości, że skarżący pod pozorem zarzutu błędnej wykładni w istocie wyłącznie polemizuje z ustaleniami poczynionymi przez Sąd drugiej instancji.
3. Zważywszy, że skarga kasacyjna ograniczona tylko do zarzutów dotyczących ustalenia faktów lub oceny dowodów, niewskazująca na inne naruszenia prawa, jest niedopuszczalna jako nieoparta na ustawowej podstawie,
Sąd Najwyższy, na podstawie art. 3986 § 3 k.p.c., orzekł jak w punkcie 1 sentencji postanowienia.
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania cywilnego i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.