W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że połączenie na podstawie art. 219 k.p.c. kilku spraw do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia - co miało miejsce w sprawach, w których zapadł wyrok Sądu Apelacyjnego - jest zabiegiem jedynie technicznym i nie prowadzi do powstania jednej nowej sprawy.
Wszystkie połączone sprawy zachowują swoją odrębność i są nadal samodzielnymi sprawami, zatem o dopuszczalności skargi kasacyjnej decyduje nie łączna wartość przedmiotu sporu czy zaskarżenia ustalona jako suma wartości poszczególnych połączonych spraw, lecz wartość przedmiotu zaskarżenia w każdej nich z osobna (zob. orzeczenia SN: postanowienie z 29 stycznia 2014 r., II UZ 69/13, postanowienie z 12 września 2013 r., II CSK 105/13, postanowienie z 28 lutego 2013 r., IV CSK 719/12, postanowienie z 2 lipca 2009 r., III PZ 5/09, wyrok z 19 grudnia 2008 r., II CSK 267/08, postanowienie z 15 lutego 2008 r., I CZ 148/07, wyrok z 6 października 2006 r., V CSK 206/06).
Oznacza to, że w przypadku, gdy przedmiotem zaskarżenia skargą kasacyjną jest rozstrzygnięcie sądu drugiej instancji dotyczące obu połączonych spraw, należy wskazać w skardze dwie, a nie jedną wartości przedmiotu zaskarżenia, oddzielnie w stosunku do każdej ze spraw połączonych do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia.
Z zakresu zaskarżenia określonego w skardze kasacyjnej wynika, że powódka skarży wyrok jedynie w części, to jest w zakresie "oddalającym jej apelację co do kwoty łącznie 98 000 zł". W odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia braków skarżąca wskazała, że wartość przedmiotu zaskarżenia w sprawach połączonych do wspólnego rozpoznania wynosi po 49 000 zł.
Wartość przedmiotu zaskarżenia w każdej z połączonych do wspólnego rozpoznania spraw jest więc niższa od wskazanych w art. 3982 § 1 k.p.c. 50 000 zł, warunkujących dopuszczalność skargi kasacyjnej.
Z tych względów na podstawie art. 3986 § 3 k.p.c. orzeczono jak w postanowieniu.
O kosztach pełnomocnika z urzędu orzeczono na podstawie § 8 pkt 5 w zw. z § 16 ust. 4 pkt 2 w zw. z § 3 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 18 z późn. zm.), z uwzględnieniem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 23 kwietnia 2020 r. (SK 66/19, Dz. U. z 2020 r. poz. 769), a więc przy zastosowaniu § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 z późn. zm.).
Sąd Najwyższy nie uwzględnił wniosku pozwanego o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Ustanowiony przez pozwanego pełnomocnik wniósł bowiem odpowiedź na skargę po upływie ustawowego terminu od doręczenia odpisu skargi kasacyjnej. Odpowiedź na skargę kasacyjną może być wniesiona w terminie dwutygodniowym od doręczenia odpisu skargi (art. 3987 § 1 zdanie pierwsze k.p.c.). W orzecznictwie wyjaśniono, że takiej odpowiedzi nie stanowi tak nazwane pismo procesowe, wniesione po upływie ustawowego terminu do dokonania tej czynności (zob. wyroki SN: z 16 maja 2002 r., IV CKN 1071/00; z 14 marca 2003 r., V CKN 1733/00 i z 7 maja 2003 r., IV CKN 113/01).
W konsekwencji pismo procesowe pozwanego nie wywołuje skutków w zakresie zawartego w nim wniosku o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania cywilnego i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.