Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie. Ustawodawca w art. 3981 § 1 k.p.c. wyraźnie wskazałorzeczenia, od których można wnieść skargę kasacyjną bez możliwości rozszerzającej interpretacji. Zawezwanie do próby ugodowej nie może oczywiście być uznane za pozew i uzasadniać analogicznego stosowania regulacji.
Regulacja art. 3981 § 1 k.p.c. wyłącza dopuszczalność skargi kasacyjnej od innych niż w niej wskazane prawomocnych postanowień sądu drugiej instancji, chociażby kończyły one postępowanie w sprawie (tak m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z: 20 lipca 2012 r., sygn. akt II CZ 59/12, LEX nr 1228785; 3 czerwca 2014 r., sygn. akt III PZ 5/14, LEX nr 1483959; 12 listopada 2014 r., sygn. akt II PZ 16/14, LEX nr 1565764; 18 marca 2015 r., sygn. akt I CZ 25/15, LEX nr 1677125;
8 grudnia 2016 r., sygn. akt I CZ 95/16, LEX nr 2209118; 11 sierpnia 2016 r., sygn. akt I CZ 43/16, LEX nr 2103706; 27 stycznia 2021 r., sygn. akt II PZ 16/20, LEX nr 3112926).
Warunek, aby orzeczenie kończyło postępowanie w sprawie, dotyczy jedynie orzeczeń wymienionych w tym przepisie, a więc wyroków sądu drugiej instancji oraz postanowień sądu drugiej instancji, ale tylko wydanych w przedmiocie odrzucenia pozwu (w tym przypadku - odwołania) lub umorzenia postępowania i, jak podkreśla się w orzecznictwie, przypadki te powinny być wykładane ściśle. System zaskarżania skargą kasacyjną orzeczeń wydawanych w postępowaniach uregulowanych w Kodeksie postępowania cywilnego ma charakter zamknięty, zatem brak wyraźnej regulacji dopuszczalności skargi kasacyjnej w odniesieniu do określonego postępowania przesądza, że orzeczenia wydawane w tym postępowaniu nie są zaskarżalne skargą kasacyjną.
W orzecznictwie i doktrynie zwrócono uwagę, że postanowieniem w przedmiocie odrzucenia pozwu kończącym postępowanie w sprawie jest orzeczenie oddalające zażalenie na postanowienie sądu pierwszej instancji odrzucające pozew, orzeczenie zmieniające postanowienie sądu pierwszej instancji oddalające na podstawie art. 222 k.p.c. zarzut, którego uwzględnienie uzasadniałoby odrzucenie pozwu, a także orzeczenie wydane w wyniku uwzględnienia apelacji, mocą którego uchylono zaskarżony wyrok i pozew odrzucono. Nie mieści się tu zatem postanowienie o odrzuceniu wniosku o zawezwanie do próby ugodowej.
W judykaturze podkreśla się, że nie należy posługiwać się analogią z ustawy odnośnie do postępowania pojednawczego, gdyż w ramach unormowania dotyczącego dopuszczalności zażalenia na zarządzenie przewodniczącego w przedmiocie zwrotu wniosku o zawezwanie próby ugodowej nie występuje - legitymizująca taką analogię - luka w prawie. Należy pamiętać, że przepisy o postępowaniu pojednawczym (art. 184-186 k.p.c.), podobnie jak przepisy dotyczące dopuszczalności zażalenia (art. 394 § 1 k.p.c.), są objęte regulacją Kodeksu postępowania cywilnego od chwili jego uchwalenia; prawodawca świadomie nie ustanowił zażalenia na zarządzenie o zwrocie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej - podobnie jak na zarządzenia o zwrocie innych pism - manifestując w uzasadnieniach poszczególnych wersji projektu, że zażalenie na postanowienie sądu i zarządzenie przewodniczącego niekończące postępowania przysługuje tylko w wypadkach wyraźnie wskazanych w ustawie (z uzasadnienia uchwały Sądu Najwyższego z 28 kwietnia 2010 r., sygn. akt III CZP 10/10, OSNC 2010, Nr 10, poz. 137).
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania cywilnego i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.