W odpowiedzi pozwany wnosił o odrzucenie skargi kasacyjnej ze względu na jej niedopuszczalność w sprawach o czynsz najmu lub dzierżawy oraz o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych. Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3981 § 1 in principio k.p.c. skarga kasacyjna przysługuje od wydanego przez sąd drugiej instancji prawomocnego wyroku lub postanowienia w przedmiocie odrzucenia pozwu albo umorzenia postępowania kończących postępowanie w sprawie. Ogólna zasada dopuszczalności skargi kasacyjnej w postępowaniu procesowym jest modyfikowana przez dwa rodzaje ograniczeń - ratione valoris (art. 3982 § 1 k.p.c.) oraz ratione materiae (art. 3982 § 2 k.p.c.). Przypadkiem drugiego z tych ograniczeń jest wynikająca z art. 3982 § 2 pkt 1 k.p.c. niedopuszczalność skargi kasacyjnej w sprawach o czynsz najmu lub dzierżawy.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniono, że pojęcie sprawy o czynsz najmu lub dzierżawy w rozumieniu art. 3982 § 2 pkt 1 k.p.c. powinno być interpretowane szeroko i sprawą taką jest sprawa dotycząca płacenia czynszu, jego rodzaju, wysokości, sposobu płacenia, istnienia zobowiązania z tego tytułu, jak również sprawa o ustalenie stosunku prawnego lub o ukształtowanie, jeżeli ich przedmiotem ma być czynsz najmu lub dzierżawy. Pojęcie to obejmuje również sprawy o odsetki za opóźnienie w zapłacie czynszu, a także sprawy, w której pozwany kwestionuje swoją legitymację bierną, legitymację czynną powoda lub istnienie zobowiązania z tytułu czynszu (zob. postanowienia Sądu Najwyższego: z 10 lutego 2011 r., IV CZ 124/10; z 3 lutego 2012 r., I CZ 4/12; z 5 grudnia 2013 r., V CSK 25/13; z 2 października 2014 r., IV CSK 71/14; z 8 października 2014 r., IV CSK 194/14; z 2 grudnia 2014 r., V CSK 286/14; z 9 grudnia 2015 r., II CSK 14/15; z 30 kwietnia 2021 r., I CSK 734/20; z 13 stycznia 2021 r., II CSK 379/20 i z 10 marca 2021 r., II CZ 7/21).
W określeniu przedmiotu sprawy decydujące znaczenie ma sformułowane przez stronę roszczenie w rozumieniu procesowym, tzn. żądanie oparte na twierdzeniach strony co do okoliczności faktycznych, z których miałoby dla niej wynikać określone uprawnienie, dochodzone przed sądem. Powódka wywodziła swoje roszczenie z umowy dzierżawy z dnia 30 listopada 2007 r. oraz aneksu sporządzonego do niej w późniejszym terminie. Czynsz został określony w § 9 pkt 1
umowy w wysokości 0,10 zł netto za każdy litr paliwa sprzedany w danym miesiącu przez pozwanego na przedmiocie dzierżawy, nie mniej jednak niż 5 000 zł netto miesięcznie. Strony postanowiły ponadto, że jeśli dzierżawca nie wzniesie na przedmiocie dzierżawy stacji paliw w terminie sześciu miesięcy od dnia otwarcia dla przejazdów samochodowych mostu łączącego centrum F. (Niemcy) i Z., czynsz za okres liczony od dnia upływu tego terminu do dnia wzniesienia stacji ulegnie podwyższeniu do kwoty 50 000 zł. Postanowienia te zostały uszczegółowione w aneksie nr 2 do umowy.
Analiza powyższego prowadzi do wniosku, że rozpoznawana sprawa jest sprawą o czynsz dzierżawy w rozumieniu art. 3982 § 2 pkt 1 k.p.c.
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania cywilnego i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.