Stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. 2022.2492 t.j.) oraz art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2023.1634 t.j.; dalej: "p.p.s.a."), sądy administracyjne kontrolują prawidłowość zaskarżonych aktów administracyjnych, w tym decyzji ostatecznych, przy uwzględnieniu kryterium ich zgodności z prawem, tj. prawidłowości zastosowania przez organy administracji publicznej przepisów obowiązującego prawa oraz trafności jego wykładni. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt administracyjny, konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dające podstawę do wznowienia postępowania, a także ustalenie, że decyzja lub postanowienie organu dotknięte są wadą nieważności (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c i pkt 2 p.p.s.a.). Z kolei, w razie nieuwzględnienia skargi w całości albo w części sąd oddala skargę odpowiednio w całości albo w części (art. 151 p.p.s.a.).
Orzekając, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą, a rozstrzyga jedynie w granicach danej sprawy (art. 134 § 1 p.p.s.a.). Jednakże, zgodnie z brzmieniem art. 190 zdanie pierwsze p.p.s.a., sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.
Związanie wojewódzkiego sądu administracyjnego, w rozumieniu powyższego przepisu oznacza, że sąd ten nie może formułować nowych ocen prawnych - sprzecznych z wyrażonym wcześniej poglądem, a zobowiązany jest do podporządkowania się mu w pełnym zakresie oraz konsekwentnego reagowania poprzez treść nowego wyroku. Przy czym przez ocenę prawną, o której mowa w art. 190 p.p.s.a., należy rozumieć osąd o prawnej wartości sprawy, a ocena prawna może dotyczyć stanu faktycznego, wykładni przepisów prawa materialnego i procesowego, prawidłowości korzystania z uznania administracyjnego, jak też kwestii zastosowania określonego przepisu prawa jako podstawy do wydania takiej, a nie innej decyzji lub postanowienia (por. wyrok NSA z 9 stycznia 2014 r., II GSK 1602/12; wyrok NSA z 21 stycznia 2015 r., I GSK 1498/13). Natomiast wskazania co do dalszego postępowania stanowią z reguły konsekwencje oceny prawnej. Dotyczą one sposobu działania w toku ponownego rozpoznania sprawy i mają na celu uniknięcie błędów już popełnionych oraz wskazanie kierunku, w którym powinno zmierzać przyszłe postępowanie dla uniknięcia wadliwości w postaci np. braków w materiale dowodowym lub innych uchybień procesowych. Ratio legis unormowania art. 190 p.p.s.a. sprowadza się zatem do przyspieszenia postępowania sądowoadministracyjnego poprzez uznanie, że pomimo uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania pewne kwestie sporne zostały już ostatecznie przesądzone. Powoduje to w konsekwencji zawężenie granic ponownego rozpoznania sprawy do granic, w jakich rozpoznał skargę kasacyjną Naczelny Sąd Administracyjny i wydał orzeczenie na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a.
(por. wyroki NSA: z 2 grudnia 2014 r., I FSK 1448/13; z 20 września 2006 r.,
II OSK 1117/05; z 20 listopada 2014 r., I OSK 2214/14; z dnia 3 listopada 2011 r.,
I OSK 1702/11; z 20 września 2006 r., II OSK 1117/05).
Co istotne, obowiązek podporządkowania się ocenie prawnej wyrażonej w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego ciążący na sądzie rozpoznającym ponownie daną sprawę, może być wyłączony tylko w wypadku istotnej zmiany stanu prawnego lub w przypadku zmiany istotnych okoliczności faktycznych, które powstały po wydaniu orzeczenia sądowego (zob. wyrok NSA z 5 listopada 2010 r., II GSK 861/09; wyrok WSA w Olsztynie z 25 listopada 2015 r., I SA/Ol 540/15; wyrok WSA w Krakowie z 19 listopada 2015 r., III SA/Kr 1207/15).
Ze zgromadzonego materiału dowodowego oraz analizy stanu prawnego wynika, że w rozpoznawanej sprawie nie zaszły okoliczności wskazane powyżej. Oznacza to, że rozważania na temat legalności zaskarżonej decyzji dotyczącej wymiaru podatku od nieruchomości za 2013 r. muszą być prowadzone w oparciu o stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyrażone w powołanym powyżej wyroku z 6 października 2022 r., III FSK 1151/21.
Orzekając w tak zakreślonych granicach, sąd stwierdził, że skarga podatników nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd jednocześnie wskazuje, że podziela swoje stanowisko wyrażone w wyrokach I SA/Sz 18/23, I SA/Sz 20/23 i I SA/Sz 21/23 dotyczących opodatkowania podatkiem od nieruchomości tych samych nieruchomości skarżących za poprzednie lata podatkowe, stąd posłużenie się w przedmiotowym uzasadnieniu argumentacją w nich zawartą.
Przechodząc do rozważań w pierwszej kolejności wskazać należy, że stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 i art. 3 ust. 4 u.p.o.l. podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne będące współwłaścicielami podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości obiektów i nieruchomości. Podstawą ciążenia obowiązku w podatku od nieruchomości jest prawo własności podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości obiektów i nieruchomości.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 i art. 2 ust. 2 u.p.o.l. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają grunty niebędące użytkami rolnymi, i lasami z wyjątkiem zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej, a także budynki lub ich części, oraz budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
W myśl art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. (w brzmieniu obowiązującym w badanym roku podatkowym) użyte w tej ustawie określenie budowla oznacza - obiekt budowlany, w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane, w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.
Jak z kolei stanowi art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej oznaczają grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem ust. 2a.
W myśl zaś art. 4. ust. 1 u.p.o.l. podstawę opodatkowania stanowi:
1) dla gruntów - powierzchnia;
2) dla budynków lub ich części - powierzchnia użytkowa;
3) dla budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 4-6 - wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych - ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego.
Zgodnie z art. 4 ust. 2 u.p.o.l. powierzchnię pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m, powierzchnię tę pomija się. Jak stanowi art. 4 ust. 5 u.p.o.l., jeżeli od budowli lub ich części, o których mowa w ust. 1 pkt 3, nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych - podstawę opodatkowania stanowi ich wartość rynkowa, określona przez podatnika na dzień powstania obowiązku podatkowego.
Przepis art. 5 ust. 1 u.p.o.l. stanowi natomiast, że rada gminy, w drodze uchwały, określa wysokość stawek podatku od nieruchomości, z tym że stawki nie mogą przekroczyć rocznie: od gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, bez względu na sposób zakwalifikowania w ewidencji gruntów i budynków - 0,62 zł od 1 m2 powierzchni (art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a u.p.o.l.); od budynków lub ich części: związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej - 17,31 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej (art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l.); od budowli - 2% ich wartości określonej na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 3 i ust. 3-7 (art. 5 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.).
Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 u.p.o.l. górne granice stawek kwotowych określone w art. 5 ust. 1, art. 10 ust. 1 i art. 19 pkt 1, obowiązujące w danym roku podatkowym ulegają corocznie zmianie na następny rok podatkowy w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszego półrocza roku, w którym stawki ulegają zmianie, w stosunku do analogicznego okresu roku poprzedniego. Przepis art. 20 ust. 2 u.p.o.l. stanowi natomiast, że minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", górne granice stawek kwotowych na każdy rok podatkowy z uwzględnieniem zasady określonej w ust. 1, zaokrąglając je w górę do pełnych groszy.
Górne granice stawek kwotowych podatków i opłat lokalnych na 2017 r. zostały ogłoszone w obwieszczeniu Ministra Finansów z dnia 28 lipca 2016 r. (M. P.2016.779). Zaznaczyć należy, że stawki podatku od nieruchomości określone uchwałą Rady Miasta S. Nr XXIII/546/16 z dnia 18 października 2016 r. nie przekraczają górnych stawek podatku ogłoszonych w ww. obwieszczeniu.
Jak wynika z okoliczności sprawy jak też treści skargi, niesporne w sprawie jest, że skarżący - M. B. i B. B. - byli w 2017 r. współwłaścicielami zabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w S. przy ul. (...) (dz. nr (...) obr. (...) o powierzchni (...) m2 i symbolu Bi), a także gruntu stanowiącego działki nr (...) (o powierzchni (...) m2 i symbolu Bp) i nr (...) (o powierzchni (...) m2 i symbolu Bp) obr. (...) w S. przy ul. (...). Zlokalizowana na działce nr (...) obr. (...) zabudowa obejmuje zaś budynek o funkcji innej niemieszkalnej oraz budowle w postaci bramy wjazdowej, ogrodzenia oraz utwardzenia terenu i dwóch tablic informacyjnych (reklamowych), o określonej przez samą podatniczkę wartości (...) zł. Niesporne również jest, że skarżący, będący podmiotami, na których ciąży solidarny obowiązek zapłaty podatku od nieruchomości, prowadzili we wskazanym okresie działalność gospodarczą, a posiadane przez nich nieruchomości były z tą działalnością związane.
Niekwestionowane jest także, że organ I instancji w decyzji z dnia (...) lipca 2018 r. jako przedmiot opodatkowania przyjął: grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o łącznej powierzchni (...) m2 ((...) m2 + (...) m2 + (...) m2 =(...) m2), budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o wartości (...) zł, oraz budynki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o powierzchni użytkowej (...) m2. Zaskarżoną decyzją z dnia (...) grudnia 2018 r. Kolegium utrzymało zaś w mocy decyzję organu I instancji, w pełni podzielając wyrażone w niej stanowisko, zarówno co do podmiotów, przedmiotu i podstawy opodatkowania, jak i zastosowanych stawek podatku od nieruchomości.
Istotę sporu w sprawie stanowi de facto kwestia, czy organy podatkowe prawidłowo ustaliły powierzchnię użytkową ww. budynku o funkcji innej niemieszkalnej i zasadnie przyjęły, że powierzchnia ta stanowi łącznie (...) m2. Skarżący twierdzą bowiem, że analizowana powierzchnia stanowi (...) m2, a organ z naruszeniem art. 180 § 1 O.p., zaniechał próby weryfikacji wskazanego twierdzenia. W ich ocenie, na gruncie niniejszej sprawy nie zostało dostatecznie wyjaśnione, na jakim dokumencie organ oparł się, wyznaczając wartość powierzchni użytkowej budynku i odmawiając jednocześnie wiarygodności danym podawanym przez skarżących. Przede wszystkim jednak brak wyjaśnienia, na jakiej podstawie organ przyjął, że wynikająca z tego dokumentu wartość może być uznana za powierzchnię użytkową w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 4 ust. 2 u.p.o.l.
W ocenie sądu, brak jest podstaw do uznania zasadności zarzutów skarżących, co do nieprawidłowości w prowadzonym postępowaniu podatkowym, w tym dotyczących gromadzenia i oceny materiału dowodowego w sprawie.
Stosownie do art. 120 O.p. organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa. Na podstawie art. 121 § 1 i 2 O.p., postępowanie podatkowe powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych, zaś organy podatkowe w postępowaniu podatkowym obowiązane są udzielać niezbędnych informacji i wyjaśnień o przepisach prawa podatkowego pozostających w związku z przedmiotem tego postępowania. Na mocy art. 122 O.p., w toku postępowania organy podatkowe podejmują wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym. Jak zaś stanowi art. 187 § 1 O.p., organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy.
Podkreślenia wymaga, że zgodnie z art. 180 § 1 O.p. dowodem w postępowaniu podatkowym może być wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy i nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być, zgodnie z art. 181 O.p., w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku działalności analitycznej Krajowej Administracji Skarbowej, czynności sprawdzających, kontroli podatkowej lub kontroli celno-skarbowej oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe. Z powołanych przepisów wynika zatem, że katalog dowodów w postępowaniu podatkowym jest katalogiem otwartym, ograniczonym tylko poprzez warunek zgodności dowodu z prawem. Co do zasady zatem, pisemne oświadczenie strony złożone w toku postępowania podatkowego może taki dowód stanowić jako dokument prywatny, potwierdzający złożenie oświadczenia określonej treści
(art. 180 § 1 O.p. i art. 245 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego, Dz. U. 2021.1805 t.j. z późn. zm.). Wobec tego, że oświadczenia wiedzy mają charakter potwierdzenia faktów, mogą być zakwestionowane, ponieważ stan nimi stwierdzony jako fakt podlega ocenie w kategoriach prawdy lub fałszu. Okoliczność, czy zawarta w oświadczeniu informacja jest prawdziwa jest zatem kwestią dowodową Taki dowód podlega zatem ocenie zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 191 O.p., a zatem wymaga zestawienia go z innymi dowodami zebranymi w sprawie oceny pod kątem zasad logiki, doświadczenia życiowego, zasad wiedzy i to niezależnie od tego, czy dotyczy okoliczności korzystnych czy niekorzystnych dla podatnika (por. wyrok WSA we Wrocławiu z 12 kwietnia 2023 r., III SA/Wr 871/21).
Jak wynika z zaskarżonej decyzji, organ II instancji przeanalizował okoliczności związane z omawianym budynkiem oraz kwestię jego powierzchni użytkowej. Zważono, że w akcie notarialnym z dnia (...) grudnia 1995 r. Rep. A nr (...) - umowa sprzedaży zapisano, że budynek położony w S. przy ul. (...) ma powierzchnię użytkową wynoszącą (...) m2 oraz że taką powierzchnię budynku podatnicy wskazali w korekcie informacji w sprawie podatku od nieruchomości z dnia (...) czerwca 2011 r. (w dokumencie tym wykazano m.in. budynek związany z prowadzeniem działalności gospodarczej od grudnia 2009 r. o powierzchni (...) m2 i budynkiem pozostałym od grudnia 2009 r. o powierzchni (...) m2, tj. to jest łącznie (...) m2). Wskazano także na znajdujące się w aktach sprawy dokumenty związane z przebudową budynku posadowionego na działce nr (...) obr. (...) w S. ul. (...), tj. na: projekt budowlany techniczny z czerwca 1996 r. autorstwa S. K., projekt budowlany - adaptacja i remont żłobka na obiekt biurowo-handlowy z lipca 1996 r. autorstwa D. Z., rzuty poszczególnych kondygnacji budynku noszące datę (...) sierpnia 1996 r., a także decyzję - pozwolenie na budowę z (...) stycznia 1997 r.; oświadczenia podatników - z (...) lipca 2011 r., w którym wskazano m.in. na rozpoczęcie w 2009 r. remontu budynku oraz z (...) maja 2012 r., gdzie podano, że na nieruchomości położonej przy ul. (...) w S. nie znajdują się budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Wobec treści ww. dokumentacji architektoniczno-budowlanej oraz oświadczeń podatników, organ odwoławczy stwierdził, że sporny budynek był w latach 2009-2011 poddany modernizacji na podstawie pozwolenia na budowę z 1997 r. W rezultacie tego zmieniła się jego powierzchnia, w związku z czym nie może zostać przyjęta powierzchnia budynku, którą miał on w latach poprzednich, i która została wskazana w akcie notarialnym sprzedaży nieruchomości z 1995 r. ((...) m2), a więc taka jaką miał budynek przed modernizacją i związanymi z nią zmianami. Jednocześnie zgromadzone dowody powodują, że informacja złożona przez podatników w 2011 r. z podaną powierzchnią budynku (...) m2, jako nieaktualna, nie może stanowić podstawy ustaleń faktycznych.
Co istotne, (...) stycznia 2018 r. przy udziale M. B. i jej pełnomocnika, organ I instancji przeprowadził oględziny nieruchomości położonej w S. przy ul. (...) (działka nr (...) obr. (...)) oraz przy ul. (...) działka nr (...) i (...) obr. (...), udokumentowane protokołem, do którego wykonano również dokumentację fotograficzną (zdjęcia terenu wokół posesji oraz poddasza i strychu). W sporządzonym protokole organ przedstawił m.in. opis budynku, z którego wynika, że jest to budynek dwukondygnacyjny wraz z piwnicą i nieużytkowym poddaszem, oraz że cały budynek posiada wysokość stropu powyżej 2,2 m. W protokole zawarto także oświadczenie M. B. o tym, że powierzchnia użytkowa budynku odpowiada projektowi modernizacji budynku w części piwnicznej, parteru i I piętra, a powierzchnia użytkowa dobudowanego budynku nie jest znana i jego budowa nie została zakończona.
W konsekwencji, zdaniem sądu, zasadne było ustalenie przez organy powierzchni użytkowej budynku przyjętej do opodatkowania w 2017 r. na podstawie dokumentacji architektoniczno-budowlanej opodatkowanego budynku i przeprowadzonych oględzin. Nie zachodziła potrzeba poszukiwania i naprowadzania innych dowodów (np. pomiarów) na tę okoliczność. Wbrew zarzutom skargi potrzeby takiej nie rodziło samo, niczym niepoparte, "oświadczenie wiedzy" skarżących, że powierzchnia użytkowa budynku wynosi (...) m2. Tym bardziej, że skarżący nie zakwestionowali wielkości powierzchni wynikającej z ww. dokumentacji architektoniczno-budowlanej (m.in. protokół z oględzin), ani nawet nie podali, w jaki sposób sami dokonali ustalenia powierzchni o tej wartości, a w aktach sprawy brak jest dowodów wskazujących na podaną w przez podatników powierzchnię.
Sumując, tak zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do ustalenia powierzchni użytkowej budynku przyjętej do opodatkowania w rozpoznawanej sprawie. Podkreślić przy tym należy, że w zaskarżonej decyzji organ II instancji wyjaśnił zasadność przesłanek, którymi kierował się przy załatwianiu sprawy, zgodnie z zasadą przekonywania stron. Dokonana przez organ odmienna od oczekiwanej przez skarżących ocena dowodów znajdujących się w aktach sprawy nie stanowi naruszenia obowiązującego w tym zakresie prawa.
Wątpliwości sądu nie budzi także ustalona przez organy wielkość powierzchni użytkowej, tj. (...) m2, na którą składają się:
- powierzchnia użytkowa piwnicy powyżej 2,20 m wysokości - (...) m2 (w tym: kotłownia - (...) m2, pomieszczenie gospodarcze - (...) m2, 6 magazynów o powierzchniach - (...) m2, (...) m2, (...) m2, (...) m2, (...) m2, (...) m2);
- powierzchnia użytkowa parteru powyżej 2,20 m wysokości - (...) m2 (w tym:
sala - (...) m2, biuro - (...) m2, pomieszczenie socjalne - (...) m2, sala sprzedaży
- (...) m2, biuro - (...) m2, 2 WC - (...) m2 i (...) m2, korytarz - (...) m2),
- powierzchnia użytkowa I pietra powyżej 2,20 m wysokości - (...) m2 (analogicznie do powierzchni użytkowej parteru).
Zdaniem sądu, prawidłowo na podstawie wynikających z dokumentacji, rzutów piwnicy i parteru budynku z podanymi powierzchniami użytkowymi pomieszczeń znajdujących się na tych kondygnacjach, organy ustaliły łączną ich powierzchnię użytkową. Ponadto, mając wiedzę z oględzin co do tego, że nad parterem znajduje się piętro budynku o wysokości powyżej 2,2 m2, organy zasadnie przyjęły do opodatkowania powierzchnię piętra równą powierzchni parteru. W wyliczeniach powierzchni użytkowej budynku poprawnie organy nie ujęły zaś powierzchni poddasza nieużytkowego oraz klatek schodowych (szybów dźwigowych). Tak poczynione ustalenia odpowiadały zatem wymogom stawianym przepisami art. 1a ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 4 ust. 2 u.p.o.l.
Sąd za prawidłowe uznał również ustalenia organów w zakresie obejmującym pozostałe przedmioty opodatkowania, tj. grunty i budowle związane z działalnością gospodarczą.
Wskazać bowiem należy, że organy zgodnie z ww. przepisami ustaliły powierzchnię i klasyfikację gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, tj. o powierzchni: (...) m2 w S. przy ul. (...), (...) m2 w S. przy ul. (...) dz. nr (...) obr. (...) i (...) m2 w S. przy ul. (...) dz. nr (...) obr. (...). Jak bowiem zasadnie wskazały organy opodatkowana powierzchnia gruntów odpowiada powierzchni i klasyfikacji wykazanej w ewidencji gruntów i budynków oraz w księdze wieczystej, a także informacji podatników w sprawie podatku od nieruchomości z 12 czerwca 2011 r. ((...) m2 + (...) m2 + (...) m2 = (...) m2). Jednocześnie brak było dowodów potwierdzających lub wskazujących na nieprawidłowości danych w zakresie m.in. powierzchni i klasyfikacji gruntów zawartych w powyższych dokumentach, w tym w ewidencji gruntów i budynków oraz w księdze wieczystej. Tym samym zasadnie uznał organ odwoławczy, że nie potwierdziły się zawarte w odwołaniu twierdzenia skarżących (skarżący w treści skargi nie podnieśli zarzutu w zakresie prawidłowości ustaleń powierzchni i klasyfikacji gruntów), że powierzchnia opodatkowanych gruntów opiera się na danych nieaktualnych, gdyż uprzednio nieruchomość była przedmiotem procedury rozgraniczenia, co skutkowało zmniejszeniem jej powierzchni. Podkreślić przy tym należy, że z racji art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne organy podatkowe przy wymiarze podatkowym, co do zasady, są bezwzględnie związane danymi wynikającymi z ewidencji. Dane zawarte w ewidencji mają walor dokumentu urzędowego i dopóki nie zostanie przedstawiony przeciwdowód lub nie nastąpi zmiana zapisu w ewidencji, dotychczasowe zapisy w niej zamieszczone stanowią dowód tego, co zostało w nich stwierdzone.
Również w odniesieniu do budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (brama wjazdowa i ogrodzenie oraz utwardzenie terenu i tablice informacyjne - reklamowe) o wartości (...) zł ustalenia organów okazały się zasadne, zgodne z oświadczeniem podatniczki złożonym do protokołu oględzin
(w którym określiła wartość ww. budowli przyjętą następnie przez organy) i zgromadzonym materiałem dowodowym (protokół z oględzin z dokumentacją zdjęciową). Jak bowiem zasadnie wskazały organy w toku oględzin ustalono, że nieruchomość skarżących otoczona jest ogrodzeniem stalowym wraz z bramą wjazdową oraz dwoma wejściami dla osób od strony ul. (...), od bramy wjazdowej znajduje się tablica reklamowa z napisem "S." i "E." zaś teren nieruchomości od bramy wjazdowej do budynku utwardzony jest polbrukiem. Ponadto ustalenia w powyższym zakresie nie są kwestionowane przez Skarżących.
Sąd za zgodne z prawem uznał ponadto ustalenia organów w zakresie związania ww. przedmiotów opodatkowania z działalnością gospodarczą, przy czym skarżący w treści skargi ustaleń w tym zakresie nie kwestionują. Zasadnie bowiem wskazano, że zgodnie z zapisami w ww. ewidencji zabudowana działka nr (...) obr. (...) o powierzchni (...) m2 oznaczona została symbolem Bi (inne grunty zabudowane i zurbanizowane), grunt stanowiący działki nr (...) o powierzchni (...) m 2 i nr (...) o powierzchni (...) m2 symbolem Bp (zurbanizowane tereny niezabudowane lub w trakcie zabudowy) zaś zlokalizowana na działce nr (...) obr. (...) zabudowa obejmuje budynek o funkcji innej niemieszkalnej. Ponadto zasadnie wskazały organy, że w Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej widniejąwpisy skarżących jako przedsiębiorców a jako miejsce prowadzenia działalności wskazano ul. (...). Ponadto w oświadczeniu z (...) lipca 2011 r. skarżący poformowali organ podatkowy, że ww. budynek jest w środkach trwałych przedsiębiorstwa pod firmą B. (firma przedsiębiorstwa skarżącego) zaś w aktach sprawy znajdują się stosowne kopie kart z przedmiotowej ewidencji. Ustalenia organów w powyższym zakresie potwierdza ponadto znajdująca się w aktach sprawy dokumentacja budowlana i dotycząca dowodu z oględzin. Dodatkowo raz jeszcze podkreślić należy, że skarżący nie kwestionują ustaleń organów w tym zakresie.
Zdaniem sądu, w okolicznościach niniejszej sprawy uprawnione jest stwierdzenie, że organy podatkowe działały na podstawie obowiązujących przepisów prawa, dokładając należytej staranności w ustaleniu stanu faktycznego oraz w zebraniu i rozpatrzeniu w sposób wyczerpujący, jak i rzetelny materiału dowodowego. Dokonano oceny znaczenia i wartości zebranych dowodów, oceniając je wyłącznie z punktu widzenia ich znaczenia i wartości dla toczącej się sprawy. Organy podatkowe wywiodły ze zgromadzonych dowodów prawidłowe wnioski, nie przekraczając przy tym zasady swobodnej oceny dowodów. W ocenie sądu, zebrany materiał dowodowy, potwierdza stanowisko organów podatkowych, w tym w zakresie uznania, że powierzchnia użytkowa spornego budynku, przyjęta do opodatkowania w 2017 r., stanowi (...) m2.
Niemniej sąd zauważa, że organ odwoławczy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji przedstawił wyliczenie powierzchni poszczególnych pomieszczeń podlegających opodatkowaniu, przeprowadzone na podstawie rzutów poszczególnych kondygnacji budynku organ, które wskazuje, że suma powierzchni użytkowej parteru i I piętra przyjęta w decyzji organu II instancji (po (...) m2) różni się od powierzchni użytkowej podanej przez organ I instancji (po (...) m2) jak i wskazywanej jako prawidłowa w uzasadnieniu organu odwoławczego.
Jak przesądzono w wyroku NSA z 6 października 2022 r., III FSK 1120/21, wskazana powyżej wada uzasadnienia organu II instancji polega na pominięciu w wyliczeniach korytarza o powierzchni (...) m2 i może być klasyfikowana w kategorii oczywistej omyłki (błędu rachunkowego). Mając na uwadze fakt, że w piśmiennictwie i orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się zgodnie, iż oczywistą omyłką mogą być w szczególności różnego rodzaju drobne błędy pisarskie, przeoczenia, zły dobór słów, a błędem rachunkowym jest omyłka w działaniu matematycznym, które wprowadzono do decyzji (zob. A. Kabat (w:) S. Babiarz, B. Dauter, R. Hauser, M. Niezgódka-Medek, J. Rudowski, A. Kabat, Ordynacja podatkowa. Komentarz, wyd. XI, Warszawa 2019, art. 215), sąd obecnie rozpoznający sprawę uznał, że opisana wada zaskarżonej decyzji stanowi oczywistą omyłkę, która nie miała wpływu na wynik sprawy. Nie zachodzi zatem konieczność wyeliminowania tej decyzji z obrotu prawnego na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. Przepis ten bowiem uzależnia uchylenie decyzji od stwierdzenia przez sąd nie jakiegokolwiek naruszenia przepisów postępowania, ale naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy.
Opisana wada zaskarżonej decyzji nie spełnia powyższej przesłanki, albowiem jej rozstrzygnięcie - o utrzymaniu w mocy decyzji organu I instancji - jest prawidłowe. Nie bez znaczenia jest również ocena zebranego materiału dowodowego przez organ II instancji, z której wynika, że organ ten zgadza się de facto w pełnym zakresie z organem I instancji. Organ odwoławczy także uznał, że udowodniona jest okoliczność, iż powierzchnia użytkowa spornego budynku stanowi łącznie (...) m2. W rezultacie doszło jedynie do częściowo błędnego uzasadnienia zaskarżonej decyzji, jednakże naruszenie przepisów postępowania w tym zakresie, w ocenie sądu, nie mogło mieć istotnego wpływu na wynik sprawy. Sąd z urzędu nie dostrzegł innych naruszeń prawa, które obligowałyby go do uchylenia zaskarżonej decyzji.
Podsumowując powyższe, w niniejszej sprawie podatek od nieruchomości za 2017 r. ustalony został prawidłowo, na podstawie wyczerpująco zgromadzonego i rzetelnie ocenionego materiału dowodowego. Sąd nie znalazł podstaw uwzględnienia skargi na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a lub lit. c, czy też pkt 2 p.p.s.a. odnoszącego się do nieważności decyzji lub postępowania.
Wobec powyższego sąd orzekł o oddaleniu skargi na podstawie art. 151 p.p.s.a.
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania administracyjnej i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.