Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718, cyt. dalej jako p.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a. Z tego względu Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpoznaniu sprawy związany był granicami skargi kasacyjnej. Granice te są wyznaczone wskazanymi w niej podstawami, którymi - zgodnie z art. 174 p.p.s.a. - może być:
1)
naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;
2)
naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Rozpoznając skargę kasacyjną w zakreślonych przytoczoną powyżej regulacją prawną granicach, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że nie została ona oparta na usprawiedliwionych podstawach i z tego powodu polegała oddaleniu.
W rozpoznawanej skardze kasacyjnej podniesiono wyłącznie zarzuty mającego istotny wpływ na wynik sprawy naruszenia przepisów postępowania, jednakże ich konstrukcja nie jest prawidłowa. Skarga kasacyjna jest sformalizowanym środkiem prawnym, a Naczelny Sąd Administracyjny uprawniony jest do rozpoznawania jej jedynie w granicach wskazanych w niej podstaw kasacyjnych. Skarga kasacyjna powinna zawierać przytoczenie podstaw kasacyjnych oraz ich uzasadnienie (art. 176 p.p.s.a.). Przytoczenie podstaw kasacyjnych to wskazanie konkretnych przepisów prawa materialnego lub przepisów postępowania, które w ocenie skarżącego zostały naruszone przez sąd pierwszej instancji i precyzyjne wyjaśnienie, na czym polegało niewłaściwe zastosowanie lub błędna wykładnia prawa materialnego, bądź wykazanie istotnego wpływu naruszenia prawa procesowego na rozstrzygnięcie sprawy przez sąd pierwszej instancji. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej polega na tym, że jest on władny badać naruszenie jedynie tych przepisów, które zostały wyraźnie wskazane przez stronę skarżącą. Ze względu na ograniczenia wynikające ze wskazanych regulacji prawnych, Naczelny Sąd Administracyjny nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, uściślać ich ani w inny sposób korygować.
Skarga kasacyjna jest środkiem prawnym służącym zaskarżaniu wyroków wojewódzkich sądów administracyjnych. Podstawą skargi kasacyjnej może być m.in. "naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy". Nie chodzi tutaj jednak o wszelkie naruszenia przepisów proceduralnych, ale o naruszenie przez wojewódzki sąd administracyjny konkretnych przepisów procedury sądowoadministracyjnej, uregulowanej przepisami ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, co oczywiście może się wiązać w sposób pośredni z zarzutami naruszenia stosowanego przez organ administracyjny kodeksu postępowania administracyjnego. Wadliwy jest jednakże brak powiązania w skardze kasacyjnej zarzutów naruszenia przepisów k.p.a. z naruszeniem przepisów ustawy p.p.s.a., jak również brak ich odniesienia do postępowania przed sądem pierwszej instancji w uzasadnieniu skargi kasacyjnej. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wielokrotnie podkreślano, że powołanie przepisów procesowych w oderwaniu od będących podstawą zaskarżonego wyroku przepisów postępowania sądowego, nie może być uznane za spełniające przesłanki podstaw kasacyjnych, o których mowa w art. 174 pkt 2 p.p.s.a., gdyż przedmiotem kontroli w postępowaniu kasacyjnym, stosownie do treści art. 173 § 1 p.p.s.a., jest orzeczenie sądu (por.m.in. wyrok NSA z dnia 31 marca 2013 r., II FSK 925/10, LEX nr 1100417).
Tymczasem w rozpoznawanej skardze kasacyjnej nie powiązano zarzucanego naruszenia przepisów kodeksu postępowania administracyjnego z jakimkolwiek przepisem postępowania sądowoadministracyjnego. Nie sprecyzowano zatem wyraźnie na czym - zdaniem skarżącego - polegało naruszenie prawa przez Sąd I instancji, co dowodzi wadliwej konstrukcji skargi kasacyjnej. Wprawdzie ta wada formalna nie daje podstaw do odrzucenia tego środka prawnego, bo to wynika z treści uchwały NSA z dnia 26 października 2009 r. (sygn. akt I OPS 10/09, ONSAiWSA nr 1/2010, poz. 1), jednak w sposób zasadniczy ogranicza zakres kontroli sprawowanej przez Sąd II instancji.
Przy tak skonstruowanej skardze kasacyjnej istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy zasadny jest podniesiony w punkcie c skargi kasacyjnej zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. poprzez odmowę uznania jako nowego dowodu w sprawie wniosku o ogłoszenie upadłości (wraz z informacją finansową o spółce A. sp. z o.o. oraz sprawozdaniem finansowym) oraz nowej okoliczności, iż od daty (...) stycznia 2015 r. A. nie posiadał zdolności do spłaty zaciągniętych zobowiązań.
Przepis art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. przewiduje, że w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nieznane organowi, który wydał decyzję. Do wznowienia postępowania może zatem dojść, jeżeli spełnione zostaną łącznie cztery warunki: po pierwsze - okoliczności faktyczne lub dowody istniały w dniu wydania decyzji ostatecznej, po drugie - są one istotne, po trzecie - zostały one ujawnione po wydaniu decyzji i po czwarte - te "nowe okoliczności faktyczne" i "nowe dowody" nie były znane organowi, który wydał decyzję (por.m.in. wyrok NSA z dnia 17 grudnia 1997 r., sygn. akt III SA 77/97, LEX nr 32672).
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zgodna z prawem była dokonana przez Sąd I instancji ocena, że powoływane przez wnioskodawcę dowody i okoliczności tych wymogów nie spełniają, nie mogły zatem stanowić podstawy do wznowienia postępowania zakończonego decyzją. Jak wynika z okoliczności sprawy, nie są to bowiem nowe dowody i okoliczności istniejące w dniu (...) września 2015 r. tj. w dniu wydawania decyzji przez Starostę W., ale nieznane organowi, albowiem wydając decyzję organ miał wiedzę o ich istnieniu.
Zasadnie zwrócił uwagę Sąd I instancji, że podejmując decyzję z dnia (...) września 2015 r. Starosta W. znał treść orzeczenia Sądu Rejonowego w Gliwicach Wydział XII Gospodarczy ds. Upadłościowych i Naprawczych z dnia (...) stycznia 2015 r., którym oddalono wniosek o ogłoszenie upadłości z powodu braku majątku wystarczającego na zaspokojenie kosztów postępowania. Organ w decyzji z dnia (...) września 2015 r. powołał się bowiem m.in. na informacją o tym orzeczeniu zawartą w Centralnej Informacji Krajowego Rejestru Sądowego. Należy też podkreślić, że już w samym wniosku o umorzenie spłaty należności prokurent spółki A. sp. z o.o. wskazał, że spółka zaprzestała działalności operacyjnej, nie posiada jakichkolwiek dochodów na spłatę długu, utraciła również zdolność kredytową. Wnioskodawca informował również organ o tym, że spółka posiada liczne zajęcia komornicze i skarbowe oraz złożyła wniosek o ogłoszenie upadłości. Strona wnioskująca o umorzenie przedłożyła też organowi dokumenty świadczące o zajęciach komorniczych na łączną sumę około 45.577 zł.
W doktrynie podkreśla się, że okoliczność faktyczna wynikająca z akt sprawy, jak też dowód w nich zawarty, nie mają waloru "nowej okoliczności faktycznej" i "nowego dowodu" w sprawie (por.m.in. B. Adamiak, Glosa do wyroku NSA z 26 kwietnia 2000 r., III SA 1454/99, OSP 2001, Nr 2, poz. 21). Skoro zatem wydając decyzję organ znał treść orzeczenia sądowego o oddaleniu wniosku o ogłoszeniu upadłości z powodu niewystarczającego majątku na pokrycie kosztów upadłości i powołał się na to w uzasadnieniu decyzji, spełniając wymóg z art. 107 § 3 k.p.a., nie można uznać, że wniosek o ogłoszenie upadłości stanowi nowy dowód, istotny a nieznany organowi, w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. To samo dotyczy powoływanej przez skarżącego kasacyjnie okoliczności, iż od daty (...) stycznia 2015 r. spółka A. nie posiadała zdolności do spłaty zaciągniętych zobowiązań. Okoliczność ta nie była dla organu nowa, skoro organ wiedział, że z braku wystarczającego majątku na pokrycie kosztów upadłości w dniu (...) stycznia 2015 r. odmówiono spółce ogłoszenia upadłości. Należy podkreślić, że okolicznością faktyczną istotną dla sprawy jest taka okoliczność, która mogła mieć wpływ na odmienne rozstrzygnięcie sprawy, co oznacza, że w sprawie mogłaby zapaść decyzja co do swej istoty odmienna od rozstrzygnięcia dotychczasowego (por.m.in. wyrok NSA z 25 czerwca 1985 r., sygn. akt I SA 198/85, ONSA 1985, Nr 1, poz. 35). Okoliczność wskazana przez wnioskodawcę dotycząca niezdolności od dnia (...) stycznia 2015 r. spłaty przez spółkę zaciągniętych zobowiązań tego warunku nie spełnia, nie jest bowiem okolicznością istotną w powyższym znaczeniu.
Tym samym brak jest podstaw dla uznania, że z punktu widzenia procesowego wskazywany przez wnioskodawcę wniosek o ogłoszenie upadłości (wraz z informacją finansową o spółce A. sp. z o.o. oraz sprawozdaniem finansowym) oraz okoliczność, iż od daty (...) stycznia 2015 r. spółka nie posiadała zdolności do spłaty zaciągniętych zobowiązań, stanowią nową istotną okoliczność lub też nowy dowód, które istniały w dniu wydania decyzji i nie były znane organowi podejmującemu rozstrzygnięcie. Zasadnie zatem uznał Sąd I instancji, że w rozpoznawanej sprawie orzekające organy prawidłowo oceniły, że okoliczności powoływane przez wnioskodawcę nie spełniały wymogów przewidzianych treścią art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.
W konsekwencji za nieuzasadnione uznać należy również sformułowane w punktach a i b skargi kasacyjnej zarzuty naruszenia art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 149 § 3 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy przez Sąd orzeczenia Wojewody Śląskiego o odmowie wznowienia postępowania. Z powodów powyżej wskazanych niezasadnie bowiem zarzuca skarżący kasacyjnie, że takie orzeczenie stoi w sprzeczności z okolicznościami faktycznymi oraz materiałem dowodowym zebranym w niniejszej sprawie.
Wobec zatem bezzasadności podniesionych w skardze kasacyjnej zarzutów naruszenia prawa uznać należy, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw. Z tego powodu podlegała ona oddaleniu na podstawie art. 184 p.p.s.a. Mając to na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w punkcie II sentencji wyroku.
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania administracyjnej i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.