3.1. Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw, ponieważ wyrok WSA w Gliwicach odpowiada prawu (art. 184 p.p.s.a.) i dlatego skarga kasacyjna podlega oddaleniu. Skarżący sformułował zarzuty z powołaniem się zarówno na naruszenie przepisów postępowania, jak i prawa materialnego.
3.2. W związku ze sposobem sformułowania zarzutów kasacyjnych zwrócić należy uwagę, że stosownie do art. 183 § 1 zdanie 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu nieważność postępowania. Wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym jest bowiem oparte na zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, pozostając ograniczonym do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej, w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Przypomnieć należy, że uregulowane w art. 183 p.p.s.a. związanie granicami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego określenia zarzutów w samej skardze kasacyjnej. Oznacza to konieczność powołania w petitum skargi kasacyjnej przepisów prawa, którym według skarżącego uchybił sąd, określenia jaką postać miało to naruszenie, uzasadnienia zarzutu odnoszącego się ściśle do wskazanych naruszeń, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia przepisów postępowania wykazania dodatkowo, że wytknięte uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż o skuteczności zarzutów naruszenia przepisów postępowania formułowanych w ramach podstawy kasacyjnej określonej w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. nie decyduje każde uchybienie, lecz tylko takie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Przez wpływ, o którym mowa w przywołanym przepisie, rozumieć należy istnienie związku przyczynowego pomiędzy uchybieniem procesowym stanowiącym przedmiot zarzutu skargi kasacyjnej, a wydanym w sprawie zaskarżonym orzeczeniem sądu administracyjnego pierwszej instancji, który to związek przyczynowy musi uzasadniać istnienie hipotetycznej możliwości odmiennego wyniku sprawy. Jak już wskazano, obowiązkiem strony wnoszącej skargę kasacyjną, o którym stanowi art. 176 p.p.s.a., jest więc nie tylko wskazanie podstaw kasacyjnych, lecz również ich uzasadnienie, co w odniesieniu do zarzutu naruszenia przepisów postępowania powinno się wiązać z uprawdopodobnieniem istnienia wpływu zarzucanego naruszenia na wynik sprawy.
3.3. Odnosząc się do zarzutów skarżącej należy zaakcentować, że zarzuty naruszenia przepisów postępowania zostały sformułowane w zbyt dużym stopniu ogólności. Ponadto, wbrew wymogowi z art. 176 p.p.s.a., w uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący nie wskazał jakiegokolwiek konkretnego uzasadnienia naruszenia ww. przepisów postępowania przez WSA w Gliwicach.
W ocenianej skardze kasacyjnej skarżący nie powiązał w jej uzasadnieniu ogólnie sformułowanych w osnowie zarzutów z konkretnymi okolicznościami sprawy i związaną z nimi argumentacją. Ogólnie jedynie w petitum skargi kasacyjnej stwierdził, że zaskarżony wyrok został wydany: (1) bez całościowego i rzetelnego zbadania okoliczności sprawy, zwłaszcza w zakresie ustalenia przez organ podatkowy (z naruszeniem art. 122 w związku z art. 187 § 1 i art. 235 o.p.) przesłanek udzielenia skarżącemu ulgi podatkowej, jak również (2) bez przeprowadzenia przez organ podatkowy (z naruszeniem art. 181 w związku z art. 188 i art. 235 o.p.) dowodów z przesłuchania zgłoszonych świadków, które to dowody dodatkowo wyjaśniłyby przesłanki udzielenia skarżącemu ulgi podatkowej, a także (3) wskutek dowolnej i powierzchownej analizy przez organ podatkowy (z naruszeniem art. 191 w związku z art. 235 o.p.) zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego, w szczególności dokumentów załączonych przez skarżącego w zakresie jego zobowiązań i dokonanie błędnej oceny sytuacji majątkowej skarżącego. Tym samym, analizowane zarzuty należy ocenić jako szeroko zarysowane w zakresie powołanych okoliczności, ale wysoce nieprecyzyjne, bowiem żadna z okoliczności nie została wskazana jako przemawiająca za naruszeniem przez Sąd pierwszej instancji konkretnej normy prawa proceduralnego.
Podkreślenia wymaga, że na ostatnim etapie postępowania dowodowego organ podatkowy zobowiązany jest zgromadzony materiał dowodowy poddać ocenie, mając na względzie wskazane w art. 191 o.p. dyrektywy tejże oceny. Winien zatem dowodom przeprowadzonym w sprawie przypisać wiarygodność i moc dowodową oraz w kontekście każdego z nich i razem łącznie ocenianych ustalić, czy pozwalają daną okoliczność uznać za udowodnioną. Co więcej, oceny tej winien dokonać w odniesieniu do całokształtu materiału dowodowego, niemniej - zgromadzonego w sprawie, nie zaś każdego dowolnego, niebędącego uprzednio przedmiotem dowodzenia. Nie jest możliwe poddanie ocenie dowodu, który nie został przez organ zgromadzony i włączony do akt sprawy. Jeżeli skarżący zarzuca WSA w Gliwicach naruszenie art. 191 o.p., konieczne pozostaje wykazanie błędów w rozumowaniu organu, nieuwzględnienie doświadczenia życiowego lub niespójności jego argumentacji, przy czym wykazanie takowych błędów nie może polegać jedynie na przedstawieniu własnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego ani zwykłym negowaniu stanowiska przedstawionego przez organ podatkowy. Zarzut naruszenia art. 191 o.p. w zakresie dokonanej oceny materiału dowodowego i poczynionych czynności dowodowych (w konkretnym przypadku na podstawie art. 122, art. 187 § 1, art. 181 o.p.) jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez organ wydający rozstrzygnięcie nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Jak wielokrotnie zwracano uwagę w judykaturze, zarzut taki nie może sprowadzać się wyłącznie do polemiki z ustaleniami poczynionymi w sprawie, czy też do odmiennej oceny materiału dowodowego, jak domaga się tego skarżący, lecz winien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle norm prawnych, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuściły się organy podatkowe, a następnie sąd oceniający działania tychże organów. Skarżący zarzut swój sprowadza natomiast do niczym nieuzasadnionej negacji przyjętych ustaleń faktycznych, w szczególności zaś do twierdzenia, że organy podatkowe ustaliły stan faktyczny, który nie uwzględniał wszystkich okoliczności sprawy, a zatem nie został wyjaśniony przez organy podatkowe w sposób pełny.
Jak natomiast trafnie zauważa organ podatkowy w odpowiedzi na skargę, nowo sformułowanym zarzutem skarżącego, który nie był zgłaszany ani w postępowaniu przed organami ani przed WSA w Gliwicach, jest jego twierdzenie jakoby decyzja została podjęta w oparciu o niepełny materiał dowodowy, a konkretnie "bez przeprowadzenia zawnioskowanych dowodów z przesłuchania świadków, które to dowody dodatkowo wyjaśniłyby przesłanki udzielenia skarżącemu ulgi podatkowej". W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący nie wskazuje jednak, jakie konkretnie dowody z przesłuchania świadków, wnioskowane przez niego, nie zostały przeprowadzone. Tak sformułowany zarzut kasacyjny wymyka się spod kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego. Podobnie wymyka się spod kontroli kasacyjnej zarzut naruszenia art. 247 § 1 pkt 3 o.p., nie został on bowiem ani sformułowany, ani nie sporządzono do niego uzasadnienia.
3.4. W konkretnej sprawie zasadnicze ramy materialnoprawne umorzenia zaległości podatkowych wyznacza art. 67a § 1 pkt 3 o.p. stanowiący, że organ podatkowy, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b o.p., w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną. Podkreślenia wymaga, że Sąd pierwszej instancji w całości potwierdził prawidłowość dokonanej w zaskarżonej decyzji interpretacji tych dwóch nieostrych pojęć normatywnych, użytych w art. 67a § 1 pkt 3 o.p., tj. "ważny interes podatnika" oraz "interes publiczny". Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że w rozpatrywanej sprawie skarżący skutecznie nie podważył stanu faktycznego i jego oceny przyjętego jako podstawa rozstrzygania przez organ podatkowy oraz WSA w Gliwicach, a przede wszystkim w skardze kasacyjnej nie sformułował naruszenia art. 67a § 1 pkt 3 o.p. ani przez jego błędną wykładnię, ani przez niewłaściwe zastosowanie, zatem Naczelny Sąd Administracyjny jest oceną stanu faktycznego związany, co oznacza stwierdzenie, że w stanie faktycznym sprawy ww. przepis został prawidłowo zastosowany.
3.5. W konsekwencji wszystkie zarzuty skargi kasacyjnej uznać należy za niezasadne, a wyrok WSA w Gliwicach za odpowiadający prawu. Mając na względzie wszystkie przedstawione okoliczności, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 orzekł jak w pkt 1 sentencji, natomiast o zwrocie kosztów postępowania kasacyjnego postanowił w pkt 2 sentencji w oparciu o podstawę prawną zawartą w art. 204 pkt 1 p.p.s.a. w związku z art. 205 § 2 i art. 209 p.p.s.a.
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania administracyjnej i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.