Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ pozbawiona jest usprawiedliwionych podstaw.
W postępowaniu kasacyjnym obowiązuje wynikająca z art. 183 § 1 p.p.s.a. zasada związania Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami i granicami zaskarżenia, wskazanymi w skardze kasacyjnej. Przytoczone w tym środku prawnym przyczyny wadliwości kwestionowanego orzeczenia determinują zakres jego kontroli przez Sąd drugiej instancji. Do podjęcia działań z urzędu Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany jest jedynie w sytuacjach określonych w art. 183 § 2 p.p.s.a., które w sprawie nie występują.
Wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym podlega więc zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych.
Przechodząc do zarzutów skargi kasacyjnej, zawartych w pkt 1 i 2) petitum skargi kasacyjnej, należy stwierdzić, że są one niezasadne.
W pierwszej kolejności oceną Naczelnego Sądu Administracyjnego został objęty samodzielnie postawiony zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a., sformułowany w pkt 1 petitum skargi kasacyjnej, jego zasadność bowiem wykluczałaby możliwość merytorycznego odniesienia się do pozostałych, objętych zarzutami skargi kasacyjnej nieprawidłowości.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego - wbrew twierdzeniom skarżącego kasacyjnie - uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie elementy wymagane przez przywołany przepis. Sąd I instancji bowiem dopełnił obowiązku sporządzenia uzasadnienia wyroku w taki sposób, który umożliwia NSA przeprowadzenie kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera w szczególności wszystkie elementy konstrukcyjne wymienione w powyższym przepisie prawa i pozwala jednoznacznie ustalić przesłanki, jakimi kierował się wojewódzki sąd administracyjny podejmując zaskarżone orzeczenie.
Dla skutecznego zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. należało wykazać, czego skarżący nie uczynił, że uzasadnienie z uwagi na swoją konstrukcję, niespełnione wymogi ustawowe, nie pozwala na ocenę, czy wyrok Sądu I instancji jest prawidłowy, czy też nie. To, że autor skargi kasacyjnej nie podziela w części stanowiska Sądu I instancji i w istocie polemizuje w tym zakresie z tym stanowiskiem - nie stanowi skutecznej przesłanki uwzględnienia przez Sąd II instancji tego zarzutu.
Niezasadny jest zarzut naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a. sformułowany w pkt 1 petitum skargi kasacyjnej. Autor skargi kasacyjnej upatruje naruszenia tego przepisu w nieprzeprowadzeniu przez Sąd I instancji wnikliwej analizy zaskarżonej decyzji UP oraz braku oparcia na aktach przedmiotowej sprawy, co skutkowało błędnym uznaniem przeciwstawionych oznaczeń za podobne, a w konsekwencji błędnym określeniem możliwości wprowadzenia odbiorców w błąd co do pochodzenia towarów oznaczonych przeciwstawionymi znakami t.
Odnosząc się do tego zarzutu na wstępie wskazać należy, że przepis ten stanowi, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a.
O naruszeniu przepisu art. 134 § 1 p.p.s.a. można byłoby mówić, gdyby Sąd wykroczył poza granice sprawy, w której skarga została wniesiona lub gdyby - mimo wynikającego z tego przepisu obowiązku - nie wyszedł poza zarzuty i wnioski skargi w sytuacji, gdy w postępowaniu administracyjnym popełniono uchybienia na tyle istotne, a przy tym oczywiste, że bez względu na treść zarzutów sąd nie powinien był przechodzić nad nimi do porządku. Taki stan rzeczy w rozpoznawanej sprawie jednak nie zachodzi.
Natomiast autor skargi kasacyjnej w uzasadnieniu tego zarzutu, podnosi kwestie przeprowadzenia przez Sąd I instancji niewystarczająco wnikliwej kontroli decyzji UP czy braku oparcia na aktach rozpoznawanej sprawy, czego nie może skutecznie zwalczać zarzutem naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a.
W tym miejscu podkreślenia wymaga, że przytoczenie właściwych podstaw kasacyjnych, wskazanie zarzutów oraz ich uzasadnienie jest ważnym elementem skargi kasacyjnej dlatego, że Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do samodzielnego konkretyzowania zarzutów ani stawiania hipotez w zakresie przepisu stanowiącego podstawę skargi kasacyjnej, co wynika ze związania sądu granicami skargi kasacyjnej (art. 183 § 1 p.p.s.a.). Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do poszukiwania intencji strony wnoszącej skargę kasacyjną, bo takie działanie naruszałoby obowiązek wynikający z art. 183 § 1 p.p.s.a. (por. wyrok NSA z dnia 16 kwietnia 2014 r., sygn. akt II GSK 367/13). Sądowi nie wolno więc samodzielnie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej ani ich uściślać ani w inny sposób korygować. Dlatego też w postępowaniu sądowoadministracyjnym obowiązuje przymus adwokacko-radcowski, który dotyczy przede wszystkim sporządzenia kasacyjnej.
Przechodząc do zarzutu naruszenia prawa materialnego, tj. zarzutu naruszenia art. 1321 ust. 1 pkt 3 p.w.p., autor skargi kasacyjnej zarzucił naruszenie tego przepisu poprzez jego niewłaściwe zastosowanie wskutek błędnego przyjęcia przez Sąd I instancji, że istnieje ryzyko wprowadzenia w błąd odbiorców z uwagi na podobieństwo porównywanych oznaczeń oraz podobieństwo towarów przeznaczonych dla porównywanych oznaczeń.
Ustosunkowując się do tego zarzutu na wstępie zaznaczyć należy, że naruszenie prawa przez niewłaściwe zastosowanie to wadliwe uznanie, że ustalony w sprawie stan faktyczny odpowiada hipotezie określonej normy prawnej (tzw. błąd subsumpcji).
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd I instancji właściwie zastosował art. 1321 ust. 1 pkt 3 p.w.p. w niepodważonym przez kasatora stanie faktycznym. Urząd Patentowy bowiem prawidłowo stwierdził, co podzielił Sąd I instancji, że w rozpoznawanej sprawie zostały spełnione wszystkie przesłanki wynikające z art. 1321 ust. 1 pkt 3 p.w.p., który został wskazany jako podstawa materialnoprawna sprzeciwu, a w konsekwencji uzasadnione było podjęcie przez organ decyzji o uznaniu sprzeciwu za zasadny w całości.
Wbrew stanowisku autora skargi kasacyjnej Urząd Patentowy dokonał prawidłowo oceny niebezpieczeństwa wprowadzenia odbiorców w błąd z uwagi na ustalenie istnienia identyczności towarów z klas 03 i 05 sygnowanych przeciwstawionymi oznaczeniami oraz podobieństwa w płaszczyznach wizualnej i fonetycznej kolidujących ze sobą oznaczeń, które nie zostały zneutralizowane przez różnice konceptualne.
Natomiast polemika kasatora zawarta w uzasadnieniu tego zarzutu sprowadza się w istocie do podważania ustaleń faktycznych dokonanych przez UP oraz ich oceny. Zaś ocena powstania ryzyka wprowadzenia w błąd, której dokonał UP, którą trafnie zaaprobował Sąd I instancji, wymagała od organu ustaleń w zakresie identyczności lub podobieństwa towarów objętych przeciwstawionymi oznaczeniami oraz identyczności lub podobieństwa przeciwstawionych oznaczeń w trzech płaszczyznach: wizualnej, fonetycznej i znaczeniowej, czego nie podważył autor skargi kasacyjnej. Autor skargi kasacyjnej kwestionuje poprzez zarzut naruszenia prawa materialnego ustalone fakty oraz ich ocenę, czego skutecznie w świetle obowiązujących przepisów prawa regulujących postępowanie kasacyjne uczynić nie można. Wypada w tym miejscu zauważyć, że prawidłowość ustaleń faktycznych oraz ocenę tych ustaleń można zwalczać jedynie za pomocą zarzutów naruszenia przepisów postępowania, wykazując przy tym, że określone uchybienia proceduralne mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.).
Z tych wszystkich przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia skargi kasacyjnej i orzekł jak w sentencji wyroku na mocy art. 184 p.p.s.a.
Odnosząc się do wniosku A. o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, należało uznać go za pozbawiony uzasadnionych podstaw.
W postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym ustawodawca wprowadził zasadę finansowej odpowiedzialności za wynik postępowania. W przypadku oddalenia skargi kasacyjnej strona, która wniosła skargę kasacyjną jest obowiązana zwrócić niezbędne koszty postępowania kasacyjnego poniesione przez organ - jeżeli skargą kasacyjną zaskarżono wyrok Sądu I instancji oddalający skargę lub skarżącego - jeżeli skargą kasacyjną zaskarżono wyrok Sądu I instancji uwzględniający skargę (art. 204 p.p.s.a.). Ustawodawca celowo jednak nie uregulował konieczności zwrotu kosztów postępowania na rzecz uczestnika postępowania kasacyjnego, odsyłając w tej kwestii do wynikającej z art. 199 p.p.s.a. zasady ponoszenia przez strony kosztów ich udziału w sprawie (zob. np. wyroki NSA z dnia: 2 czerwca 2023 r., sygn. akt III OSK 2378/21; 18 kwietnia 2023 r., sygn. akt II OSK 974/20). Zwrot kosztów postępowania jest dopuszczalny tylko wtedy, gdy wynika to wprost z przepisu, a we wszystkich innych sytuacjach obowiązuje zasada ponoszenia kosztów postępowania. Wszelka nadinterpretacja tej zasady poprzez stosowanie wykładni celowościowej jest niedopuszczalna (zob. wyrok NSA z dnia 11 października 2022 r., sygn. akt II OSK 1451/21).
W niniejszym postępowaniu przed NSA stroną wnoszącą skargę kasacyjną (skarżącą) była A.P. Sp. z o.o. z siedzibą w W., natomiast A. pełniła w postępowaniu kasacyjnym rolę uczestnika postępowania, któremu zgodnie z art. 204 p.p.s.a. zwrot kosztów postępowania nie przysługuje (por. postanowienia NSA z dnia: 30 stycznia 2020 r., sygn. akt II GSK 2807/17; 24 lipca 2013 r., sygn. akt II GSK 257/12; 5 grudnia 2012 r. sygn. akt II GSK 887/12).
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania administracyjnej i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.