Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, dlatego podlega oddaleniu. W pierwszej kolejności należy odnieść się do wniosku Skarżącego, sformułowanego w skardze kasacyjnej, o rozpoznanie wniesionego środka odwoławczego na rozprawie. W myśl art. 182 § 1 p.p.s.a. skargę kasacyjną od postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego kończącego postępowanie w sprawie Naczelny Sąd Administracyjny może rozpoznać na posiedzeniu niejawnym. Zaskarżone postanowienie WSA w Olsztynie odrzucającego skargę Skarżącego jest postanowieniem kończącym postępowanie, stąd w rozpoznawanej sprawie możliwe jest zastosowanie normy zawartej w ww. przepisie p.p.s.a. i rozpoznanie skargi kasacyjnej na posiedzeniu niejawnym, co stanowi wyjątek od zasady orzekania w składzie trzech sędziów na rozprawie, wyrażonej w art. 181 p.p.s.a.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego uzasadnienie skargi kasacyjnej zawiera obszerną argumentację i w sposób klarowny odzwierciedla stanowisko Skarżącego, stąd w rozpoznawanej sprawie nie zaistniała konieczność rozpoznania skargi kasacyjnej na rozprawie. W świetle art. 182 § 1 i 2 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny nie jest obowiązany do orzekania na posiedzeniu niejawnym w przypadkach tamże wymienionych, na co wskazuje zastosowanie przez ustawodawcę w obu ww. przepisach wyrażenia "może". Wybór rodzaju posiedzenia, na którym zostanie rozpoznana skarga kasacyjna, ustawodawca pozostawił do uznania Sądu. Powodem skierowania sprawy na rozprawę może być w szczególności jej skomplikowany charakter, w tym również proceduralny (por. H. Knysiak-Molczyk (w:) T. Woś (red.), Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 857 i n.; także: wyrok NSA z dnia 17 listopada 2006 r., II FSK 1390/05, publik.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/). Wbrew twierdzeniom Skarżącego, że "rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie pozwoli na kontradyktoryjne jej rozpoznanie, co z uwagi na wagę sprawy nie tylko w znaczeniu jednostkowego rozstrzygnięcia z pewnością przyczyni się do wszechstronnej analizy argumentów w niej podanych", taka analiza argumentów Skarżącego jest możliwa w trybie posiedzenia niejawnego, a to ze względu na szerokie uzasadnienie zarzutu kasacyjnego. Tym samym, kierując się zasadą szybkości postępowania (art. 7 p.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny nie uwzględnił wniosku Skarżącego o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie, gdyż w świetle powyższych uwag jest on bezzasadny.
5.2. Przechodząc do oceny zarzutu kasacyjnego, należy stwierdzić, że nie jest on zasadny. Zgodnie z art. 53 § 1 p.p.s.a. skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. Natomiast w myśl art. 54 § 1 p.p.s.a. skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi. Przepis art. 54 p.p.s.a. wskazuje na pośredni tryb wnoszenia skargi do sądu administracyjnego. Skargę do sądu administracyjnego składa się zatem za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi. Datą wszczęcia postępowania sądowoadministracyjnego jest dzień doręczenia skargi organowi, którego działania lub bezczynności skarga dotyczy. Wprawdzie skargi nie ma jeszcze w tym momencie w sądzie, ale z tym faktem należy wiązać określone skutki prawne. Wniesienie skargi nakłada na organ administracyjny obowiązek udzielenia odpowiedzi oraz przesłania do sądu akt sprawy. Niedopełnienie tego obowiązku uprawnia sąd do wymierzenia organowi grzywny (art. 55 § 1). Ponadto, wniesienie skargi uprawnia organ do dokonania autokontroli zaskarżonego aktu lub czynności.
Ukształtowane na gruncie art. 54 § 1 p.p.s.a. orzecznictwo sądów administracyjnych jest jednoznaczne w swojej ocenie, ponieważ sprowadza się do tezy, że dla oceny zachowania terminu do wniesienia skargi nie można przyjąć daty nadania (złożenia) skargi do niewłaściwego organu w rozumieniu art. 54 § 1 p.p.s.a. lub bezpośrednio do sądu administracyjnego (por. przykładowo postanowienia NSA: z dnia 21 grudnia 2011 r., II FSK 2691/11; z dnia 30 stycznia 2008 r., II FSK 1724/06; z dnia 24 czerwca 2008 r., II OSK 338/08; publik.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/). Ugruntowany w orzecznictwie pogląd oparty jest na wykładni systemowej, uwzględniającej treść wyżej powołanych przepisów p.p.s.a. O jej prawidłowości świadczy ponadto zgodność z wymogami wykładni funkcjonalnej, bowiem przyjęcie powyższego reżimu zwianego z terminowością wniesienia skargi do sądu administracyjnego za pośrednictwem właściwego organu jest warunkiem efektywnej realizacji kompetencji organów do dokonywania autokontroli w trybie art. 54 § 3 p.p.s.a.
Nie można zaaprobować poglądu Skarżącego jakoby zasadnym w rozpoznawanej sprawie było zastosowanie analogii legis z przepisów art. 125 k.p.k., art. 369 § 3 k.p.c. oraz art. 65 § 1 i 2 k.p.a. Prawidłowo podnosi się w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, że ww. rozumowanie z analogii służy do usuwania luk w prawie, jednakże nie zauważa się, iż analogia legis jest tzw. wnioskowaniem inferencyjnym, które nie powinno być stosowane przed dyrektywami wykładni prawa. Skoro w świetle ww. przepisów p.p.s.a. i w drodze wykładni systemowej i funkcjonalnej, możliwe jest zrekonstruowanie normy prawnej, w myśl której o dotrzymaniu terminu ustawowego, wskazanego w art. 53 § 1 p.p.s.a., decyduje data nadania w urzędzie pocztowym skargi na adres właściwego organu administracyjnego, niezależnie od tego czy nadania tego dokonuje strona, czy organ lub sąd niewłaściwy do wniesienia skargi, to nie ma potrzeby sięgania po analogię z przepisów art. 125 k.p.k., art. 369 § 3 k.p.c. oraz art. 65 § 1 i 2 k.p.a. Warunkiem sięgnięcia po wnioskowanie z analogii jest stwierdzenie, że określony stan rzeczy nie został unormowany przez przepisy prawa (por. B. Wojciechowski (w:) L. Leszczyński, B. Wojciechowski, M. Zirk-Sadowski, Wykładnia w prawie administracyjnym, (w:) Red. R. Hauser, Z. Niewiadomski, A. Wróbel, System prawa administracyjnego, Warszawa 2012, s. 443), czyli występuje luka w prawie. Jednakże możliwość wywiedzenia normy prawnej z przepisów prawa (w rozpoznawanej sprawie z art. 53 § 1 i art. 54 p.p.s.a.) w drodze ich wykładni przeczy konstatacji, że dany stan rzeczy nie został objęty uregulowaniem przez ustawodawcę. Stąd twierdzenie Skarżącego o potrzebie zastosowania analogii legis jest chybione.
5.3. W rozpatrywanej sprawie z akt sprawy wynika, że Skarżący otrzymał decyzję Dyrektora IS wraz z właściwym pouczeniem w dniu 27 listopada 2012 r. Od tej daty też zaczął biec termin do złożenia skargi w sądzie administracyjnym, wynoszący 30 dni. Przewidziany w ustawie termin, uprawniający do zaskarżenia aktu administracyjnego upłynął dla Skarżącego w dniu 27 grudnia 2012 r. Skarżący wniósł skargę do WSA w Olsztynie w dniu 24 grudnia 2012 r. W dniu 28 grudnia 2012 r. WSA w Olsztynie przesłał skargę na adres Dyrektora IS. W tej sytuacji należy przyjąć, że skoro skarga nie wpłynęła do organu właściwego, jakim był Dyrektor IS w zakreślonym przez ustawodawcę w art. 53 § 1 p.p.s.a. terminie, to skargę taką należało uznać za wniesioną z uchybieniem terminu. Tak też uczynił Sąd pierwszej instancji uznając dzień 28 grudnia 2012 r. za dzień wniesienia skargi, a w konsekwencji z uwagi na uchybienie terminowi odrzucił skargę Skarżącego na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a. Wobec powyższego zarzuty naruszenia art. 53 § 1 oraz art. 54 § 1 p.p.s.a. są bezzasadne.
5.4. Odnosząc się natomiast do twierdzenia Skarżącego o pozbawieniu go prawa do sądu, a tym samym naruszenie art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, należy wskazać, że za błędne działania lub zaniechania w dokonaniu czynności procesowych mimo podanego mu prawidłowego pouczenia odpowiedzialność ponosi Skarżący. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd pierwszej instancji nie naruszył konstytucyjnej zasady prawa do sądu. Prawo to nie ma charakteru absolutnego, jego realizacja jest zależna od różnych wymogów proceduralnych, jak np. odpowiedni termin dokonywania czynności, uiszczenie wpisu w prawidłowej wysokości, prawidłowe wykonanie wezwań sądu, czy zachowanie odpowiedniego trybu wnoszenia skargi. W tej sytuacji, skoro przesyłka została przez Skarżącego błędnie zaadresowana i wysłana na adres WSA w Olsztynie, to powoływanie się na ograniczenie prawa do sądu nie może być uznane za skuteczne.
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania administracyjnej i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.