Skarga kasacyjna wobec braku usprawiedliwionych podstaw nie zasługiwała na uwzględnienie. Jest ona sporządzona na tyle wadliwie, że zaskarżony wyrok uchyla się spod kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego. Przypomnieć więc trzeba, że skarga kasacyjna powinna być sporządzona zgodnie z wymogami określonymi w art. 174 i art. 176 p.p.s.a. Dlatego wprowadzony został obowiązek sporządzania skargi kasacyjnej przez osoby mające odpowiednie przygotowanie zawodowe. Prawidłowe sformułowanie podstaw kasacyjnych i ich należyte uzasadnienie ma kluczowe znaczenie dla wyniku sprawy, ponieważ Naczelny Sąd Administracyjny, mocą art. 183 § 1 p.p.s.a., jest związany granicami skargi kasacyjnej, a to oznacza, że nie tylko nie ma obowiązku, ale przede wszystkim prawa domyślania się i uzupełniania zarzutów skargi kasacyjnej oraz argumentacji służącej ich uzasadnieniu.
Zarówno z art. 183 § 1, jak i z art. 174 oraz art. 176 p.p.s.a. wynika, że to do strony wnoszącej skargę kasacyjną należy takie zredagowanie tego środka odwoławczego, które umożliwi Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu odniesienie się do stanowiska Sądu pierwszej instancji we wszystkich kwestiach, które zdaniem strony zostały nieprawidłowo przez ten Sąd rozważone czy ocenione. Pominięcie określonych zagadnień w skardze kasacyjnej lub odniesienie się do nich w sposób pobieżny skutkuje niemożnością zakwestionowania przez Naczelny Sąd Administracyjny stanowiska wyrażonego w ich zakresie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, czy działające w sprawie organy podatkowe. Z art. 176 p.p.s.a. wynika, że skarga kasacyjna poza tym, że ma czynić zadość wymaganiom przypisanym dla każdego pisma procesowego, powinna zawierać przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. Przez przytoczenie podstaw kasacyjnych należy rozumieć dokładne wskazanie takiej podstawy oraz określenie tych przepisów prawa, które zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną zostały naruszone przez sąd wydający zaskarżone orzeczenie. Uzasadnienie skargi kasacyjnej powinno zawierać rozwinięcie zarzutów kasacyjnych przez wyjaśnienie, na czym naruszenie polegało i przedstawienie argumentacji na poparcie odmiennej wykładni przepisu, niż zastosowana w zaskarżonym orzeczeniu, umotywowanie niewłaściwego zastosowania przepisu, zaś w odniesieniu do uchybień przepisom procesowym wykazanie, że zarzucane uchybienie mogło mieć wpływ na wynik sprawy.
Wymogów tych nie spełnia skarga kasacyjna wniesiona w niniejszej sprawie. Zarzucono w niej naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 2 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. w związku z § 1 ust. 1 uchwały Rady Miejskiej G., jednak nie wskazano na czym polega ich błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być wykładnia prawidłowa albo właściwe zastosowanie. O art. 2 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. nawet nie wspomniano w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, a w zakresie dotyczącym z § 1 ust. 1 uchwały Rady Miejskiej G. ograniczono się do przytoczenia jego treści i stwierdzenia, że skarżący korzystał z ulgi ustanowionej tym przepisem. W żaden sposób nie przyporządkowano uzasadnienia skargi kasacyjnej do zarzutów wniesionych w jej petitum. W rzeczy samej abstrahuje ono od treści przepisów, których naruszenie zarzucono i nie koreluje z regulacjami w nich zawartymi. Podniesiono bowiem, że Prezydent występuje w niniejszej sprawie zarówno jako organ podatkowy, jak i organ architektoniczno-budowlany, z czego wyprowadzono wniosek, iż sytuacja faktyczna budynku była znana organowi, a mimo tej wiedzy organ wprowadził w błąd podatnika poprzez wydanie stosownego zaświadczenia, a następnie zinterpretowanie w odmienny sposób tego samego stanu faktycznego i prawnego sprawy. Bezsprzecznie ten argument nie zaświadcza o błędnej wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu żadnego z przepisów wskazanych jako naruszone.
Art. 2 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. stanowi, że opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają budynki lub ich części, z kolei § 1 ust. 1 uchwały Rady Miejskiej G. ustanawia zwolnienie od podatku od nieruchomości określonych w tym przepisie budynków lub ich części oraz budowli. Nijak zatem nie koreluje z regulacjami zawartymi w tych przepisach prezentowane w skardze kasacyjnej stanowisko o znajomości stanu faktycznego z racji wykonywanych zadań przez Prezydenta, szczególnie że nie wykazano w czym wyraża się jego "rozbieżna interpretacja", ani jakie znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ma zaświadczenie. Jeśli skarżący miał zastrzeżenia co do przyjętych w sprawie ustaleń faktycznych, chociaż i to trudno wyprowadzić z uzasadnienia skargi kasacyjnej, to należało postawić zarzut naruszenia stosownych przepisów postępowania. Tylko poprzez te zarzuty i należyte ich uzasadnienie można doprowadzić do podważenia przyjętego przez Sąd pierwszej instancji za miarodajny stanu faktycznego sprawy.
W ostatnim zdaniu skargi kasacyjnej stwierdzono, że organy podatkowe i Sąd pierwszej instancji "wadliwie zastosowały przepisy dotyczące zwolnienia w sytuacji, gdy organ podatkowy pierwszej instancji czynił pozory wydając zaświadczenie, że takie zwolnienie w podatku od nieruchomości istnieje". Jest to jedyne zdanie, które jakkolwiek nawiązuje do meritum sprawy, którym jest m.in. zwolnienie od podatku, jednak nie wskazano w nim, w jaki sposób został naruszony § 1 ust. 1 uchwały Rady Miejskiej G.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez skarżącego. Natomiast skargę kasacyjną wniesioną przez skarżącą odrzucił na podstawie art. 180 p.p.s.a.
Zgodnie z ostatnio przywołanym przepisem, Naczelny Sąd Administracyjny na posiedzeniu niejawnym odrzuci skargę kasacyjną, m.in. wówczas, gdy ulegała ona odrzuceniu przez wojewódzki sąd administracyjny. Wniesiona przez skarżącą skarga kasacyjna podlegała odrzuceniu przez wojewódzki sąd administracyjny, ponieważ skarżąca nie złożyła wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku wydanego w dniu 25 września 2019 r. sygn. akt I SA/Bd 403/19, oddalającego skargę.
W przypadku oddalenia skargi uzasadnienie wyroku jest sporządzane wyłącznie na wniosek strony, o czym stanowi art. 141 § 2 p.p.s.a. Z kolei według postanowień art. 173 § 2 p.p.s.a. strona może wnieść skargę kasacyjną po doręczeniu jej odpisu orzeczenia z uzasadnieniem. Trzeba jeszcze wskazać na treść art. 177 § 2 p.p.s.a., zgodnie z którą skargę kasacyjną wnosi się do sądu, który wydał zaskarżony wyrok lub postanowienie, w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia stronie odpisu orzeczenia z uzasadnieniem.
Z przytoczonych przepisów wynika, że warunkiem wniesienia skargi kasacyjnej w przypadku oddalenia skargi przez sąd pierwszej instancji, jest terminowe złożenie wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji. Pomimo wystąpienia przesłanek obligujących do odrzucenia skargi (brak wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku), Wojewódzki Sąd Administracyjny tego nie uczynił. Dlatego o odrzuceniu skargi kasacyjnej orzekł Naczelny Sąd Administracyjny.
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania administracyjnej i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.