Stosownie do art. 179a ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm., dalej jako: "p.p.s.a."), jeżeli przed przedstawieniem skargi kasacyjnej Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu wojewódzki sąd administracyjny stwierdzi, że w sprawie zachodzi nieważność postępowania albo podstawy skargi kasacyjnej są oczywiście usprawiedliwione, uchyla zaskarżony wyrok lub postanowienie rozstrzygając na wniosek strony także o zwrocie kosztów postępowania kasacyjnego i na tym samym posiedzeniu ponownie rozpoznaje sprawę. Wskazany przepis umożliwia wojewódzkiemu sądowi administracyjnemu dokonanie autokontroli zaskarżonego wyroku lub postanowienia, od którego przysługuje skarga kasacyjna. Przy czym z woli ustawodawcy, uchylenie zaskarżonego orzeczenia i ponowne rozpoznanie sprawy może nastąpić wówczas, gdy sąd ten uzna, że podstawy skargi kasacyjnej są oczywiście usprawiedliwione lub w razie stwierdzenia przesłanek nieważności. Podstawy skargi są oczywiście usprawiedliwione, w szczególności jeżeli sąd "od razu", "na pierwszy rzut oka" ocenia jako uzasadnione zarzuty i żądania zawarte w skardze kasacyjnej. W ocenie sądu taka właśnie sytuacja miała miejsce w rozpatrywanej sprawie. Przy czym sąd miał na względzie treść wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, z dnia 21 maja 2019 r., sygn. akt I GSK 1973/18. W tym wyroku NSA wskazał, że Sądy krajowe są zwolnione z obowiązku wystąpienia z kolejnym pytaniem prejudycjalnym w analogicznym stanie faktycznym i prawnym, ponieważ wiązać je będzie wykładnia prawa unijnego dokonana przez TSUE. Tym samym oznacza to, że TSUE odmówi udzielenia na skierowane pytanie prejudycjalne odpowiedzi, jeśli dotyczy ono wykładni przepisu prawa unijnego, gdy prawidłowa interpretacja kwestionowanego przepisu została już przesądzona w jego dotychczasowym orzecznictwie. W tamtej sprawie, która dotyczy tożsamego stanu faktycznego i prawnego, NSA za usprawiedliwione uznał zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w powiązaniu z art. 187 § 1, art. 191 i art. 197 § 1 o.p. w zw. z art. 73 ust. 1 Prawa celnego. Uznał zarzuty za zasadne w tym sensie, że organy celne, uznając iż stan faktyczny w rozpoznawanej sprawie był inny niż w wyroku TSUE w sprawie C-286/15, powinny przeprowadzić dowód z opinii biegłego (art. 197 § 1 o.p.), który wykazałby, że w mieszance LPG importowanych przez spółkę można wyróżnić składnik zasadniczy. Brak przeprowadzenia takiego dowodu powoduje skuteczność zarzutu naruszenia art. 187 § 1 o.p., który dotyczy obowiązku organu celnego do zebrania i następnie wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Konsekwencją nieprzeprowadzenia takich dowodów, jest to, że organy celne dokonały nieprawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, przez co naruszyły art. 191 o.p. Brak tych ustaleń faktycznych powoduje, że klasyfikacja taryfowa nie była możliwa w oparciu o regułę 3b ORINS. Wynika to z twierdzeń strony skarżącej, że w odniesieniu do mieszanin LPG, ze względu na ich naturę i niezależnie od ich składu procentowego, nie jest możliwe wskazanie składnika, który nadaje zasadniczy charakter tej mieszaninie. TSUE w wyroku C-286/15 wskazał, że art. 218 ust. 1 lit. d WKC należy interpretować w ten sposób, że nie nakłada on na zgłaszającego LPG taki jak ten w postępowaniu głównym obowiązku dokładnego wskazania procentowej ilości substancji, z której składa się głównie ów LPG. Teza ta jest wynikiem wcześniejszej konkluzji TSUE, że mieszanin LPG nie należy klasyfikować w oparciu o regułę 3b ORINS lecz o regułę 3c ORINS. W rozpoznawanej sprawie zostały podane informacje o składzie procentowym mieszaniny LPG. A zatem nie ma potrzeby badania jego składu. W związku z tym nie zachodziła potrzeba prowadzenia postępowania dowodowego w tym zakresie. Natomiast Organ, jako badający sprawę merytorycznie, był związany treścią materiału dowodowego. To znaczy musiał go uwzględnić w swych rozważaniach. W związku z tym nie można zgodzić się ze stanowiskiem spółki, że była ona bezprawnie obciążona wskazaniem węglowodoru, którego udział procentowy jest największy. Skład mieszaniny gazów wynikał z treści materiału dowodowego, który został przedłożony przez spółkę. Natomiast skarżąca powołuje się na analizy wydawanych wiążących informacji taryfowych uwidocznionych w bazie europejskiej wiążącej informacji taryfowej (EBTI) dotyczących podpozycji CN 2711 19. Te analizy zostały dokonane po wydaniu wyroku przez TSUE. Pełnomocnik strony skarżącej na poparcie swego stanowiska przytaczał decyzje WIT, które zostały wydane po wydaniu orzeczenia przez TSUE. Zgodnie z treścią art. 34 ust. 7 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny Dz.U.UE.L z 2013 r. Nr 269, str. 1; zm.: Dz.U.UE.L z 2013 r. Nr 287, str. 90, z 2016 r. Nr 267, str. 2 i Nr 354, str. 32 oraz z 2017 r. Nr 42, str. 43/2 (wersja przekształcona) (Dz.U.UE.L z dnia 10 października 2013 r.) Organy celne cofają decyzję WIT w następujących przypadkach: wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, ze skutkiem od daty opublikowania sentencji tego wyroku w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Decyzje WIT są częścią prawa unijnego i mają skutek ex nunc. Konkludując powyższe należy stwierdzić, że bez zbadania okoliczności, związanych z powołaniem biegłego, który wykazałby, że w mieszance LPG importowanych przez spółkę można wyróżnić składnik zasadniczy, nie jest możliwe dokonanie poprawnej klasyfikacji celnej. TSUE stwierdził w sentencji wyroku z 26 maja 2016 r., że "regułę 2 lit. b i regułę 3 lit. b ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej znajdującej się w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej taryfy celnej, zmienionego, kolejno, rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1031/2008 z 19 września 2008 r. oraz rozporządzeniem Komisji (WE) nr 948/2007 z dnia 30 września 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że ponieważ wszystkie składniki mieszaniny gazów, takiej jak omawiany w postępowaniu głównym skroplony gaz ziemny, przyznają łącznie jej zasadniczy charakter, oraz ponieważ nie można ustalić składnika, który mieszaninie tej nadaje jej zasadniczy charakter, oraz że w każdym przypadku nie jest możliwe ustalenie dokładnej ilości poszczególnego składnika omawianego skroplonego gazu ziemnego, domniemanie, zgodnie z którym substancją, która nadaje produktowi jego zasadniczy charakter w rozumieniu reguły 3 list. b) wspomnianych reguł ogólnych, jest substancja, której ilość procentowa jest najwyższa w tej mieszaninie, nie może zostać zastosowane" (pkt 1). W pkt 2 sentencji podał, że "wspomnianą nomenklaturę scaloną należy interpretować w ten sposób, iż skroplony gaz ziemny, taki jak omawiany w postępowaniu głównym, zawierający 0,32% metanu, etanu i etanolu, 58,32% propanu i propylenu, oraz nie więcej niż 39,99% butanu i butylenu, w stosunku do którego to skroplonego gazu ziemnego nie można ustalić, która ze składających się na niego substancji nadaje mu jego zasadniczy charakter, objęty jest podpozycją 2711 19 00 jako "Gaz ziemny (mokry) i pozostałe węglowodory gazowe, skroplone, pozostałe". Ustalenie substancji, która nadaje mieszaninie zasadniczy charakter, należy do sfery faktów. Natomiast organ procesowy przyjął, a WSA rozpoznając sprawę po raz pierwszy to zaakceptował, że o zasadniczym charakterze przesądza udział procentowy, który przekracza 50%. Taka konkluzja nie miała oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym. Nie dokonał tego we własnym zakresie organ procesowy. Tego braku nie może uzupełnić sąd. Sąd nie dokonuje bowiem ustaleń faktycznych. W konsekwencji w rozpoznawanej sprawie WSA uznał zarzuty skargi kasacyjnej w przedmiocie naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 187 § 1, art. 191 oraz art. 197 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa w związku z art. 73 ust. 1 ww. ustawy Prawo celne. Naruszenie przepisów postępowania polegało na tym, że sąd nie uchylił decyzji DIAS i oddalił skargi Spółki, podczas gdy decyzja DIAS winna być uchylona ponieważ została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy. W szczególności DIAS naruszył, a WSA kontrolując decyzję DIAS zaakceptował naruszenie przez DIAS: art. 191 O.p. w związku z art. 73 ust. 1 Prawa celnego przez błędną ocenę zebranego w sprawie, ale niepełnego materiału dowodowego. DIAS dysponował informacją o składzie procentowym mieszaniny LPG będącej przedmiotem postępowania, lecz nie dysponował informacją o właściwościach mieszaniny LPG. Należy podkreślić, że orzeczenie interpretacyjne TSUE wywołuje, co do zasady, skutek ex tunc, a zatem sądy, jak również organy administracji publicznej, muszą się zastosować do wykładni wyrażonej przez Trybunał także w odniesieniu do stanów faktycznych powstałych przed jego ogłoszeniem. W konsekwencji poddany wykładni przepis prawa wspólnotowego winien być stosowany przez organ administracyjny w ramach jego kompetencji także do stosunków prawnych powstałych przed wydaniem przez Trybunał wyroku na podstawie wniosku o dokonanie wykładni. Wskazany zatem wyrok TSUE z dnia 26 maja 2016 r., opublikowany w dniu 18 lipca 2016 r., dotyczący klasyfikacji mieszaniny węglowodorów, może mieć zastosowanie również do zgłoszeń celnych z okresu poprzedzającego jego opublikowanie. Trzeba też zauważyć, że w stanie faktycznym sprawy, w której zapadł wyrok TSUE Latvijas propâna gâze zaklasyfikował LPG do podpozycji taryfowej 2711 19 00 oraz zastosował do niego stawkę celnych należności przywozowych 0% jego wartości celnej. Następnie organ podatkowy opierając się na informacjach zawartych w dokumentach tej spółki uznał, że dominującymi substancjami w owym LPG były propan i butan, z przewagą propanu i zaklasyfikował wspomniany LPG do podpozycji taryfowej 2711 12 97. Oceniany LPG zawierał metan, etan, etylen, propan, propylen, butan i butylen. Certyfikat jakości LPG wydany przez producenta nie wskazywał oddzielnie procentu w masie objętościowej każdej z tych substancji i ograniczał się jedynie do wskazania łącznej zawartości metanu, etanu i etylenu (0,32% masy objętościowej wspomnianego LPG); łącznej zawartości propanu i propylenu (58,32%), a także łącznej zawartości butanu i butylenu (39,99% maksymalnie). Uniwersytet Techniczny w Rydze wydał opinię, zgodnie z którą nie można było ustalić na podstawie certyfikatu jakości, że jedna tylko z substancji składających się na omawiany w postępowaniu głównym LPG nadawała mu zasadniczy charakter jako źródłu energii, to znaczy jego wartość opałową oraz jego sprężenie. Zgodnie z tą opinią propan i propylen nadawały temu LPG jego sprężenie, niemniej jednak jego wartość opałowa była określona przez wszystkie składniki łącznie. Nadto z postanowienia odsyłającego wynikało, że nie było możliwe ustalenie dokładnej ilości każdego z poszczególnych składników omawianego LPG, ponieważ w świadectwie jakości towarów odsetek gazów występujących w LPG został wskazany dla każdej grupy gazów, ponieważ pierwsza grupa złożona jest z metanu, etanu i etylenu, druga z propanu i propylenu, a trzecia z butanu i butylenu. W takich okolicznościach TSUE stwierdził, że regułę 2 lit. b i regułę 3 lit. b ogólnych reguł interpretacji CN należy interpretować w ten sposób, że ponieważ wszystkie składniki mieszaniny gazów, takiej jak omawiana w postępowaniu głównym LPG, nadają jej łącznie jej zasadniczy charakter, oraz ponieważ nie można ustalić składnika, który mieszaninie tej nadaje jej zasadniczy charakter, oraz że w każdym przypadku nie jest możliwe ustalenie dokładnej ilości poszczególnego składnika omawianego LPG, domniemanie, zgodnie z którym substancją, która nadaje produktowi jego zasadniczy charakter w rozumieniu reguły 3 lit. b wspomnianych reguł ogólnych, jest substancja, której ilość procentowa jest najwyższa w tej mieszaninie, nie może zostać zastosowane. Zgodnie z regułą 2 lit. b zdanie 3 ORINS klasyfikowanie wyrobów stanowiących mieszaniny lub składających się z różnych materiałów lub substancji należy ustalać według zasad określonych w regule 3. Reguła 3 lit. b z kolei stanowi, że mieszaniny, wyroby złożone składające się z różnych materiałów lub wytworzone z różnych składników oraz wyroby pakowane w zestawy do sprzedaży detalicznej, które nie mogą być klasyfikowane przez powołanie się na regułę 2 a), należy klasyfikować tak, jak gdyby składały się one z materiału lub składnika, który nadaje im ich zasadniczy charakter, o ile takie kryterium jest możliwe do zastosowania. Według reguły 3 lit. c mającej zastosowanie w przypadkach, gdy ani reguła 3 lit. a, ani reguła 3 lit. b wspomnianych reguł nie pozwalają na dokonanie klasyfikacji danego towaru, towar należy klasyfikować do pozycji pojawiającej się w kolejności numerycznej jako ostatnia z tych, które jednakowo zasługują na uwzględnienie. Zdaniem Sądu przytoczona teza nie oznacza, że w każdym przypadku, gdy propan lub butan nie występują w czystej postaci mamy do czynienia z mieszaniną gazów, którą należy klasyfikować według reguły 3 lit. c ORINS. Dopiero w razie ustalenia, że:
Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie 179a oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. c oraz art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.), orzekł jak w sentencji. O zwrocie kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 179a w związku z art. na stawie art. 200 i art. 203 pkt 1, art. 205 § 2 i 209 p.p.s.a., § 3 ust. 1 w związku z § 2 ust. 1 pkt 1 lit. b i c), § 2 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 16 sierpnia 2018 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. poz. 1687). Na zasądzoną kwotę składają się: wpis od skarg, wynagrodzenie doradcy podatkowego od skarg, opłata skarbowa od pełnomocnictwa wpłaconej przy każdej skardze, oraz wynagrodzenie za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej, wpis od skargi kasacyjnej i opłata od pełnomocnictwa.
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania administracyjnej i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.