Stosownie do art. 179a ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm., dalej jako: "p.p.s.a."), jeżeli przed przedstawieniem skargi kasacyjnej Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu wojewódzki sąd administracyjny stwierdzi, że w sprawie zachodzi nieważność postępowania albo podstawy skargi kasacyjnej są oczywiście usprawiedliwione, uchyla zaskarżony wyrok lub postanowienie rozstrzygając na wniosek strony także o zwrocie kosztów postępowania kasacyjnego i na tym samym posiedzeniu ponownie rozpoznaje sprawę.
Wskazany przepis umożliwia wojewódzkiemu sądowi administracyjnemu dokonanie autokontroli zaskarżonego wyroku lub postanowienia, od którego przysługuje skarga kasacyjna. Przy czym z woli ustawodawcy, uchylenie zaskarżonego orzeczenia i ponowne rozpoznanie sprawy może nastąpić wówczas, gdy sąd ten uzna, że podstawy skargi kasacyjnej są oczywiście usprawiedliwione lub w razie stwierdzenia przesłanek nieważności. Podstawy skargi są oczywiście usprawiedliwione, w szczególności jeżeli sąd "od razu", "na pierwszy rzut oka" ocenia jako uzasadnione zarzuty i żądania zawarte w skardze kasacyjnej.
W ocenie sądu taka właśnie sytuacja miała miejsce w rozpatrywanej sprawie. Przy czym sąd miał na względzie treść wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, z dnia 21 maja 2019 r., sygn. akt I GSK 1973/18. W tym wyroku NSA wskazał, że Sądy krajowe są zwolnione z obowiązku wystąpienia z kolejnym pytaniem prejudycjalnym w analogicznym stanie faktycznym i prawnym, ponieważ wiązać je będzie wykładnia prawa unijnego dokonana przez TSUE. Tym samym oznacza to, że TSUE odmówi udzieleania na skierowane pytanie prejudycjalne odpowiedzi, jeśli dotyczy ono wykładni przepisu prawa unijnego, gdy prawidłowa interpretacja kwestionowanego przepisu została już przesądzona w jego dotychczasowym orzecznictwie. W tamtej sprawie, która dotyczy tożsamego stanu faktycznego i prawnego, NSA za usprawiedliwione uznał zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w powiązaniu z art. 187 § 1, art. 191 i art. 197 § 1 o.p. w zw. z art. 73 ust. 1 Prawa celnego. Uznał zarzuty za zasadne w tym sensie, że organy celne, uznając iż stan faktyczny w rozpoznawanej sprawie był inny niż w wyroku TSUE w sprawie C-286/15, powinny przeprowadzić dowód z opinii biegłego (art. 197 § 1 o.p.), który wykazałby, że w mieszance LPG importowanych przez spółkę można wyróżnić składnik zasadniczy. Brak przeprowadzenia takiego dowodu powoduje skuteczność zarzutu naruszenia art. 187 § 1 o.p., który dotyczy obowiązku organu celnego do zebrania i następnie wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Konsekwencją nieprzeprowadzenia takich dowodów, jest to, że organy celne dokonały nieprawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, przez co naruszyły art. 191 o.p. Brak tych ustaleń faktycznych powoduje, że klasyfikacja taryfowa nie była możliwa w oparciu o regułę 3b ORINS. Wynika to z twierdzeń strony skarżącej, że w odniesieniu do mieszanin LPG, ze względu na ich naturę i niezależnie od ich składu procentowego, nie jest możliwe wskazanie składnika, który nadaje zasadniczy charakter tej mieszaninie. TSUE w wyroku C-286/15 wskazał, że art. 218 ust. 1 lit. d WKC należy interpretować w ten sposób, że nie nakłada on na zgłaszającego LPG taki jak ten w postępowaniu głównym obowiązku dokładnego wskazania procentowej ilości substancji, z której składa się głównie ów LPG. Teza ta jest wynikiem wcześniejszej konkluzji TSUE, że mieszanin LPG nie należy klasyfikować w oparciu o regułę 3b ORINS lecz o regułę 3c ORINS. W rozpoznawanej sprawie zostały podane informacje o składzie procentowym mieszaniny LPG. A zatem nie ma potrzeby badania jego składu. W związku z tym nie zachodziła potrzeba prowadzenia postępowania dowodowego w tym zakresie. Natomiast Organ, jako badający sprawę merytorycznie, był związany treścią materiału dowodowego. To znaczy musiał go uwzględnić w swych rozważaniach. W związku z tym nie można zgodzić się ze stanowiskiem spółki, że była ona bezprawnie obciążona wskazaniem węglowodoru, którego udział procentowy jest największy. Skład mieszaniny gazów wynikał z treści materiału dowodowego, który został przedłożony przez spółkę. Natomiast skarżąca powołuje się na analizy wydawanych wiążących informacji taryfowych uwidocznionych w bazie europejskiej wiążącej informacji taryfowej (EBTI) dotyczących podpozycji CN 2711 19. Te analizy zostały dokonane po wydaniu wyroku przez TSUE. Pełnomocnik strony skarżącej na poparcie swego stanowiska przytaczał decyzje WIT, które zostały wydane po wydaniu orzeczenia przez TSUE. Zgodnie z treścią art. 34 ust. 7 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny Dz.U.UE.L z 2013 r. Nr 269, str. 1; zm.: Dz.U.UE.L z 2013 r. Nr 287, str. 90, z 2016 r. Nr 267, str. 2 i Nr 354, str. 32 oraz z 2017 r. Nr 42, str. 43/2 (wersja przekształcona) (Dz.U.UE.L z dnia 10 października 2013 r.) Organy celne cofają decyzję WIT w następujących przypadkach: wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, ze skutkiem od daty opublikowania sentencji tego wyroku w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Decyzje WIT są częścią prawa unijnego i mają skutek ex nunc.
Konkludując powyższe należy stwierdzić, że bez zbadania okoliczności, związanych z powołaniem biegłego, który wykazałby, że w mieszance LPG importowanych przez spółkę można wyróżnić składnik zasadniczy, nie jest możliwe dokonanie poprawnej klasyfikacji celnej. TSUE stwierdził w sentencji wyroku z 26 maja 2016 r., że "regułę 2 lit. b i regułę 3 lit. b ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej znajdującej się w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej taryfy celnej, zmienionego, kolejno, rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1031/2008 z 19 września 2008 r. oraz rozporządzeniem Komisji (WE) nr 948/2007 z dnia 30 września 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że ponieważ wszystkie składniki mieszaniny gazów, takiej jak omawiany w postępowaniu głównym skroplony gaz ziemny, przyznają łącznie jej zasadniczy charakter, oraz ponieważ nie można ustalić składnika, który mieszaninie tej nadaje jej zasadniczy charakter, oraz że w każdym przypadku nie jest możliwe ustalenie dokładnej ilości poszczególnego składnika omawianego skroplonego gazu ziemnego, domniemanie, zgodnie z którym substancją, która nadaje produktowi jego zasadniczy charakter w rozumieniu reguły 3 list. b) wspomnianych reguł ogólnych, jest substancja, której ilość procentowa jest najwyższa w tej mieszaninie, nie może zostać zastosowane" (pkt 1). W pkt 2 sentencji podał, że "wspomnianą nomenklaturę scaloną należy interpretować w ten sposób, iż skroplony gaz ziemny, taki jak omawiany w postępowaniu głównym, zawierający 0,32% metanu, etanu i etanolu, 58,32% propanu i propylenu, oraz nie więcej niż 39,99% butanu i butylenu, w stosunku do którego to skroplonego gazu ziemnego nie można ustalić, która ze składających się na niego substancji nadaje mu jego zasadniczy charakter, objęty jest podpozycją 2711 19 00 jako "Gaz ziemny (mokry) i pozostałe węglowodory gazowe, skroplone, pozostałe". Ustalenie substancji, która nadaje mieszaninie zasadniczy charakter, należy do sfery faktów. Natomiast organ procesowy przyjął, a WSA rozpoznając sprawę po raz pierwszy to zaakceptował, że o zasadniczym charakterze przesądza udział procentowy, który przekracza 50%. Taka konkluzja nie miała oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym. Strona skarżąca nie przedstawiła organowi procesowemu opinii biegłego, na okoliczność, czy przewaga ilościowa danego składnika (powyżej 50%), pozwala na przyjęcie, że ten składnik nadaje tej mieszaninie zasadniczy charakter. Nie dokonał tego we własnym zakresie organ procesowy. Tego braku nie może uzupełnić sąd. Sąd nie dokonuje bowiem ustaleń faktycznych.
W konsekwencji w rozpoznawanej sprawie WSA uznał zarzuty skargi kasacyjnej w przedmiocie naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 187 § 1, art. 191 oraz art. 197 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa w związku z art. 73 ust. 1 ww. ustawy Prawo celne.
Naruszenie przepisów postępowania polegało na tym, że sąd nie uchylił decyzji DIAS i oddalił skargi Spółki, podczas gdy decyzja DIAS winna być uchylona ponieważ została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy. W szczególności DIAS naruszył, a WSA kontrolując decyzję DIAS zaakceptował naruszenie przez DIAS: art. 191 O.p. w związku z art. 73 ust. 1 Prawa celnego przez błędną ocenę zebranego w sprawie, ale niepełnego materiału dowodowego. DIAS dysponował informacją o składzie procentowym mieszaniny LPG będącej przedmiotem postępowania, lecz nie dysponował informacją o właściwościach mieszaniny LPG. Na podstawie jedynie informacji o składzie procentowym DIAS błędnie ocenił, że składnikiem nadającym zasadniczy charakter mieszaninie jest składnik, którego zawartość procentowa w mieszaninie jest największa. Prawidłowe ustalenie stanu faktycznego ma znaczenie dla zastosowania przepisów prawa materialnego. Z tego powodu naruszenie norm proceduralnych miało istotny wpływ na wynik postępowania: art. 187 § 1 oraz art. 191 O.p. w związku z art. 73 ust. 1 Prawa celnego poprzez brak ustalenia: jaka cecha mieszaniny LPG będącej przedmiotem postępowania decyduje o zasadniczym charakterze tej mieszaniny, czy możliwe jest wskazanie jednej cechy nadającej mieszaninie jej zasadniczy charakter, który składnik mieszaniny nadaje jej cechę decydującą o zasadniczym charakterze tej mieszaniny, czy pozbawienie mieszaniny składnika uznanego za nadający cechę decydującą o zasadniczym charakterze mieszaniny pozbawi mieszaninę tej cechy, która została uznana za decydującą o zasadniczym charakterze mieszaniny. Powyższe ustalenia faktyczne są niezbędne do oceny, czy klasyfikacja taryfowa mieszaniny LPG może być dokonana w oparciu o regułę 3b) ORINS. Brak ustalenia istotnych okoliczności miał kluczowe znaczenie dla zastosowania przepisów prawa materialnego. Z tego powodu naruszenie norm proceduralnych miało istotny wpływ na wynik postępowania. Korzystając z możliwości powołania biegłego w sprawie, DIAS powinien był ustalić stan faktyczny sprawy w zakresie właściwości mieszaniny LPG i ustalenia cechy, która nadaje jej zasadniczy charakter, a poprzez to mógł ograniczyć ryzyko błędnej oceny stanu faktycznego. Za uzasadniony należy uznać zarzut art. 197 O.p. w związku z art. 73 ust. 1 Prawa celnego, poprzez niepowołanie biegłego posiadającego wiadomości specjalne w celu wydania opinii co do "zasadniczego charakteru", właściwości mieszaniny będącej przedmiotem zgłoszenia celnego oraz właściwości komponentów tej mieszaniny, w sytuacji powzięcia przez organ wątpliwości w tym zakresie.
W konsekwencji za bezprzedmiotowe należy uznać zarzuty pozostałe, odnoszące się do wykładni i stosowania przepisów prawa materialnego. Przepisy prawa materialnego były właściwie rozumiane. Sąd nie kwestionował bowiem tego, że wskazywane przepisy prawa materialnego mogły mieć zastosowanie w sprawie. Natomiast uznał, że w rozpoznawanej sprawie brak było dowodu, który potwierdzałby stanowisko skarżącej spółki. Natomiast subsumpcja przepisów prawa materialnego jest związana z zaistnieniem określonego stanu faktycznego. Ten zaś winien być ustalony w postępowaniu administracyjnym. Ponieważ skarga kasacyjna okazała się skuteczna, Sąd pierwszej instancji orzekł, jak w sentencji, czyli uchylił zaskarżony wyrok na podstawie art. 179a p.p.s.a. (w trybie autokontroli), a także uchylił zaskarżone decyzje i poprzedzające je decyzje organu I instancji (Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego z "(...)" nr: "(...)","(...)","(...)","(...)","(...)", stosując przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., art. 135 p.p.s.a. O zwrocie kosztów postępowania w kwocie 6912 zł Sąd orzekł na podstawie art. 179a w związku z art. na stawie art. 200 i art. 203 pkt 1, art. 205 § 2 i 209 p.p.s.a., § 3 ust. 1 w związku z § 2 ust. 1 pkt 1 lit. b i c), § 2 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 16 sierpnia 2018 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. poz. 1687). Na zasądzoną kwotę składają się: wpis od skarg 640 zł, wynagrodzenie doradcy podatkowego od skarg 3870 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa wpłaconej przy każdej skardze: 17 zł x 5 spraw = 85 zł (por. postanowienie NSA z 30 września 2004 r. FZ 341/04 - p.p.s.a. KOMENTARZ B.Dauter, A.Kabat, M.Niezgódka-Medek, Wa-wa 2018 - s. 721) i 1800 zł za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej, wpis od skargi kasacyjnej: 500 zł + opłata skarbowa od pełnomocnictwa: 17 zł.
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania administracyjnej i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.