Ze względu na sposób jej sporządzenia należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 176 § 1 pkt 2 p.p.s.a. skarga kasacyjna powinna zawierać przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. Jest to wymóg materialny, który nie podlega usunięciu na stosowne wezwanie przewodniczącego. Jakkolwiek formalnie rozpoznawana skarga kasacyjna zawiera uzasadnienie, lecz w zdecydowanej większości odbiega ono od treści formułowanych zarzutów.
Zgodnie z art. 174 p.p.s.a., skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: (1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; (2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny w związku z treścią art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Związanie Sądu podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym uchybił sąd, uzasadnienia zarzutu ich naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego, wykazania dodatkowo, że to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W odniesieniu do prawa materialnego należy wykazać, na czym polegała dokonana przez sąd pierwszej instancji błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być wykładnia prawidłowa lub jakie powinno być właściwe zastosowanie przepisu prawa materialnego. Podobnie przy naruszeniu prawa procesowego należy wskazać przepisy tego prawa naruszone przez sąd, na czym polegało uchybienie tym przepisom i dlaczego uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W tym ostatnim przypadku niezbędne jest wykazanie w każdym ze stawianych zarzutów procesowych, że jego naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W orzecznictwie, jak i w piśmiennictwie wskazuje się, że zwrot normatywny "mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy", należy wiązać z hipotetycznymi następstwami uchybień przepisom postępowania. Oznacza to po stronie skarżącego obowiązek uzasadnienia, że następstwa stwierdzonych uchybień były na tyle istotne, iż kształtowały lub współkształtowały treść kwestionowanego orzeczenia (por. wyrok SN z 21 marca 2007 r., I CSK 459/06, niepubl.; wyrok SN z 21 marca 2006 r., I CSK 63/05, niepubl.; T. Wiśniewski, Apelacja i kasacja. Nowe środki odwoławcze w postępowaniu cywilnym, Warszawa 1996, str. 167; B. Dauter, Metodyka pracy sędziego sądu administracyjnego, Warszawa 2009, str. 508).
Z najdalej posuniętej ostrożności Naczelny Sąd Administracyjny mając na uwadze treść uchwały pełnego składu NSA z 26 października 2009 r. (I OPS 10/09, ONSAiWSA 2010, Nr 1, poz. 1), zgodnie z którą przytoczenie podstaw kasacyjnych, rozumiane jako wskazanie przepisów, które - zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną - zostały naruszone przez wojewódzki sąd administracyjny, nakłada na Naczelny Sąd Administracyjny, stosownie do art. 174 pkt 1 i 2 oraz art. 183 § 1 p.p.s.a., obowiązek odniesienia się do wszystkich zarzutów przytoczonych w podstawach kasacyjnych, ten postulat spełni, ale tylko w takim zakresie w jakim możliwe jest wyinterpretowanie, że stawiany zarzut ma swoje uzasadnienie.
Podnieść także należy, że skarga kasacyjna przysługuje od wydanego przez sąd pierwszej instancji wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie, a jej celem jest poddanie sądowej kontroli instancyjnej prawidłowości tego orzeczenia. Z tej przyczyny podnoszone w niej zarzuty, aby były skuteczne, muszą wskazywać na uchybienia Sądu, a nie organów podatkowych, co wynika z art. 173, art. 174 oraz art. 176 p.p.s.a.
Braki skargi kasacyjnej w tym zakresie nie podlegają uzupełnieniu i czynią podniesiony w ten sposób zarzut nieskutecznym.
Regulacja zawarta w art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. (podobnie jak zawarta w art. 151 tej ustawy) jest tzw. przepisem wynikowym, regulującym sposób rozstrzygnięcia. Powiązanie zaś tego zarzutu z naruszeniem przez SKO art. 187 (bez wskazania jednostki redakcyjnej), art. 191 w sytuacji "gdy raporty S. nie są wiarygodne bo wewnętrznie sprzeczne i niespójne" (pkt 1a), w zw. z art. 122 O.p., wobec braku podjęcia przez SKO wszelkich działań w celu dokładnego wyjaśnienia sprawy poprzez nieustalenie zasad jakie obowiązują przy zatrudnianiu pracowników w S. S.A i gromadzeniu i obiegu dokumentów (pkt 1b) nie jest związane z naruszeniem przepisów postępowania, które w ocenie Skarżącej, zostały naruszone przez Sąd pierwszej instancji. Zauważyć przy tym wypada, że nie wiadomo w istocie, czy dalsze argumenty podniesione w ramach tego zarzutu dotyczą w ogóle postępowania prowadzonego przez Sąd I instancji, czy też odnoszą się do organu administracyjnego. Podkreślić bowiem trzeba, że zgodnie z art. 133 § 1 p.p.s.a. ab initio, sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy. Orzekanie "na podstawie akt sprawy" oznacza, że sąd przy w procesie kontroli sądowoadministracyjnej bierze pod uwagę okoliczności, które z akt tych wynikają. Podstawą orzekania przez sąd administracyjny jest zatem materiał zgromadzony przez organy w toku całego postępowania przed tymi organami oraz przed sądem.
Należy jednak odróżnić poddanie sądowej kontroli działalności administracji publicznej na podstawie innego materiału niż akta sprawy np. w oparciu o wyniki postępowania w innych sprawach tj. I SA/Gl 269 /16, I SA/Gl/247 /16 i I SA/Gl 242/16, jak twierdzi autor skargi kasacyjnej, od wydania wyroku na podstawie akt sprawy.
W ocenie NSA, nie do zaakceptowania jest argumentacja autora skargi kasacyjnej, że "WSA nie przeprowadził prawidłowo kontroli działalności organów administracji zarówno na etapie postępowania prowadzącego do wydania decyzji jak i, w konsekwencji, wydania samej zaskarżonej decyzji SKO" (s. 5). Sąd I instancji wskazując bowiem w motywach uzasadnienia na dowody zgromadzone w sprawie oraz dokonując ich oceny (str. 19 - 24), a której autor skargi kasacyjnej skutecznie nie zakwestionował, prawidłowo nie zastosował art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., ponieważ wydana na podstawie m.in. art. 6o i art. 6q u.c.p.g oraz art. 21 § 1 pkt 1 i § 3 O.p. oraz uchwały Rady Miejskiej w B. decyzja SKO w przedmiocie określenia zobowiązania z tytułu opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi dla nieruchomości położonej w B. przy ul. L. (...) za wymienione miesiące nie naruszała prawa.
Wbrew zarzutom skargi kasacyjnej wymienionym w pkt 1 d), uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie narusza art. 141 § 4 p.p.s.a. w stopniu, który miałby wpływ na wynik sprawy. Artykuł 141 § 4 ww. ustawy dotyczy wymaganej konstrukcji uzasadnienia wyroku sądu administracyjnego; a w tej sprawie uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie wymagane elementy w postaci: przedstawienia stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Wynika z tego, że uzasadnienie wyroku powinno m.in. zawierać wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia, co sprowadza się do przedstawienia przez sąd merytorycznej oceny, która decydowała o treści rozstrzygnięcia. W tej sprawie taką ocenę wypowiedział Sąd I instancji. Jednak zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. nie może służyć podważeniu oceny prawnej wypowiedzianej przez sąd administracyjny. Kwestia wadliwości wypowiedzianej oceny prawnej nie oznacza bowiem formalnych (konstrukcyjnych) wad uzasadnienia.
W skardze kasacyjnej w motywach zarzutów opartych na art. 141 § 4 p.p.s.a. wskazano, że "kontrola zaskarżonego wyroku WSA jest utrudniona skoro Sąd oparł rozstrzygnięcie (...) na wynikach postępowania w trzech innych cudzych sprawach" (s. 5).
Po pierwsze, jak już wyżej wskazano tego rodzaju wady nie można zwalczać za pomocą zarzutu opartego na art. 141 § 4 p.p.s.a. Po drugie, wskazać należy, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażono pogląd, według którego "Do sytuacji, w której wadliwość uzasadnienia wyroku może stanowić usprawiedliwioną podstawę skargi kasacyjnej, należy zaliczyć tę, gdy uzasadnienie nie pozwala na kontrolę kasacyjną orzeczenia. Dzieje się tak wówczas, gdy nie ma możliwości jednoznacznej rekonstrukcji podstawy rozstrzygnięcia" (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 lutego 2016 r., sygn. akt I OSK 1797/14, LEX nr 2036003). Przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. należy tak interpretować, że wystarczy, gdy z wywodów Sądu I instancji wynika, dlaczego w jego ocenie nie doszło do naruszenia prawa wskazanego w skardze.
Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego sformułowanych w pkt 2 skargi kasacyjnej należy podkreślić, że skarga kasacyjna w tym zakresie nie spełnia wskazanych powyżej standardów. Wadliwe sformułowanie podstaw kasacyjnych, w których nie wskazano, czy zarzuty dotyczą błędnej wykładni, czy też błędnego zastosowania wymienionych konkretnych przepisów, które zdaniem autora środka odwoławczego zostały naruszone przez WSA w Gliwicach oraz brak należytego uzasadnienia poszczególnych podstaw kasacyjnych skutkuje tym, że takie zarzuty skargi kasacyjnej nie poddają się pełnej kontroli sądu kasacyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny nie miał możliwości skontrolowania zaskarżonego wyroku, bowiem wniesiony środek odwoławczy, mimo że został sporządzony przez radcę prawnego, nie odpowiada wymogom formalnym określonym w art. 174 w zw. z art. 176 p.p.s.a.
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania administracyjnej i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.