W pierwszej kolejności podkreślić należy, że skarga kasacyjna jako sformalizowany środek prawny winna spełniać wymagania określone w art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tj. powinna czynić zadość nie tylko wymaganiom przypisanym dla pisma w postępowaniu sądowym, lecz także przewidzianym w tym przepisie wymaganiom materialnym, tzn. powinna zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany.
W rozpoznawanej sprawie skarga kasacyjna nie spełnia wymogów określonych w art. 176 p.p.s.a., bowiem w jej części wstępnej, wadliwie sformułowano podstawy kasacyjne. Składający skargę kasacyjną powinien zaprezentować konkretne zarzuty pod adresem stosowania i wykładni prawa materialnego dokonanej przez Sąd I instancji (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) lub też wskazać istotne dla rozstrzygnięcia sprawy naruszenia przez ten Sąd prawa procesowego (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.).
Podnosząc zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię wykazać należy, że sąd mylnie zrozumiał stosowany przepis prawa, natomiast uzasadniając zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu prawa materialnego wykazać należy, iż sąd stosując przepis popełnił błąd w subsumcji czyli, że niewłaściwie uznał, iż stan faktyczny przyjęty w sprawie nie odpowiada stanowi faktycznemu zawartemu w hipotezie normy prawnej zawartej w przepisie prawa. W obu tych przypadkach autor skargi kasacyjnej wykazać musi ponadto, jak w jego ocenie powinien być rozumiany stosowany przepis prawa, czyli jaka powinna być jego prawidłowa wykładnia bądź, jak powinien być stosowany konkretny przepis prawa ze względu na stan faktyczny sprawy, a w przypadku zarzutu niezastosowania przepisu - dlaczego powinien być zastosowany. Podkreślenia wymaga również, że ocena zasadności zarzutu naruszenia prawa materialnego może być dokonana wyłącznie na podstawie ustalonego w sprawie stanu faktycznego, nie zaś na podstawie stanu faktycznego, który skarżący uznaje za prawidłowy (tak wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 czerwca 2012 r., sygn. akt I FSK 1326/11, publ. LEX nr 1217329).
W rozpatrywanej skardze kasacyjnej jej autor nie wskazał, z którą formą naruszenia prawa materialnego - błędną wykładnią czy niewłaściwym zastosowaniem - mamy do czynienia, gdyż sformułował zarzut naruszenia prawa materialnego błędnie odnosząc go do art. 212 i art. 145 § 2 Ordynacji podatkowej, które są przepisami proceduralnymi.
Z art. 183 § 1 p.p.s.a. wynika, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania, która zachodzi w przypadku ziszczenia się co najmniej jednej z przesłanek wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. Z przepisu tego wynika zatem związanie granicami skargi kasacyjnej, które wyznaczają sformułowane przez wnoszącego skargę kasacyjną podstawy i wnioski. Z tego względu w orzecznictwie sądowoadministracyjnym wielokrotnie prezentowany był pogląd, że nie jest rolą Naczelnego Sądu Administracyjnego korygowanie, czy też uzupełnianie treści skargi kasacyjnej, bądź też stawianie hipotez i domyślanie się, jakie były intencje kasatora towarzyszące wniesieniu tego środka zaskarżenia. Skarga kasacyjna powinna być tak sformułowana, aby nie wymagała dokonywania zabiegów interpretacyjnych (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 lipca 2012 r., sygn. akt II FSK 255/11, publ. LEX nr 1217394).
Biorąc powyższe pod uwagę Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznający niniejszą sprawę uznał, że nie może być skuteczny zarzut naruszenia art. 212 i art. 145 § 2 Ordynacji podatkowej.
Nie zasługuje również na uwzględnienie kolejny zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 145 § 1 lit. a i c) p.p.s.a. w powiązaniu z art. 7, art. 77, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. Organy podatkowe obu instancji wydały swoje rozstrzygnięcia na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej i nie stosowały wskazanych przez stronę skarżącą przepisów ustawy z dnia z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), a zatem przepisy te nie mogły zostać naruszone.
Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny pragnie przywołać pogląd prawny wyrażony w uchwale składu 7 sędziów NSA z dnia 15 lutego 2010 r., sygn. akt. II FPS 8/0 (publ. Lex nr 552012), że przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.), jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia.
W rozpoznawanej sprawie tego rodzaju uchybień brak. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie elementy wymagane powyższym przepisem. Sąd odniósł się w nim do wszystkich istotnych w sprawie kwestii związanych z ustaleniem stanu faktycznego sprawy oraz dokonaną przez organy oceną materiału dowodowego i wskazał dlaczego w ocenie tej nie dopatrzył się naruszenia prawa.
Naczelny Sąd Administracyjny nie uznał również zasadności zarzutu naruszenia art. 134 p.p.s.a. Zdaniem strony skarżącej przepis ten został naruszony, gdyż Sąd nie wyszedł poza granice skargi.
W myśl art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oparcie zarzutu skargi kasacyjnej na przepisie art. 134 § 1 p.p.s.a. wiąże się z koniecznością wskazania tych przepisów, którym uchybił organ administracji, a które, nie będąc powołanymi w skardze, nie zostały wzięte pod uwagę jako przedmiot kontroli sądowej (tak wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 kwietnia 2011 r., sygn. akt II OSK 649/10, publ. LEX nr 1081823).
W rozpoznawanej sprawie nie wskazano takich przepisów, a ponadto nie wskazano jakie okoliczności ważne dla rozstrzygnięcia sprawy, a nie wskazane w skardze winien wziąć pod uwagę Sąd I instancji wychodząc poza granice skargi. W skardze kasacyjnej strona skarżąca przede wszystkim kwestionuje oparcie zaskarżonej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 19 listopada
2010 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2005 i 2006 r., na ustaleniach wcześniejszej decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia 21 kwietnia 2006 r. dotyczącą rozliczenia poszczególnych miesięcy roku 2003. Skarżący podnosi, że decyzja z dnia 21 kwietnia 2006 r. nie została skutecznie doręczona.
Co do skuteczności doręczenia wskazanej decyzji Sąd I instancji wskazał, że ze znajdującej się w aktach sprawy kserokopii potwierdzenia odbioru decyzji wynika, że w dniu 27 kwietnia 2006 r. dokonano odbioru tej decyzji, o czym świadczy pieczęć Kancelarii Doradztwa Podatkowego prowadzonej przez W. S., oraz podpis osoby odbierającej. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego prawidłowo Sąd I instancji stwierdził, że organy podatkowe słusznie uznały to doręczenie za dokonane w sposób prawidłowy, bowiem wbrew twierdzeniom skarżącego z kserokopii pełnomocnictwa udzielonego W. S. wynika, iż nie było to pełnomocnictwo do reprezentowania jedynie w czasie kontroli w dniu 11 sierpnia 2004 r. Treść pełnomocnictwa jest jednoznaczna i wynika z niego, że skarżący upoważnił W. S. do odbioru pism kierowanych do niego przez Urząd Skarbowy oraz do reprezentowania we wszystkich sprawach przed organami podatkowymi. Zatem organy dokonały doręczenia zgodnie z z art. 145 § 2 Ordynacji podatkowej.
Mając na względzie nieskuteczność zarzutów skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego zasądzonych na rzecz organu podatkowego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 tej ustawy.
Naczelny Sąd Administracyjny nie rozpoznał wniosku dotyczącego przyznania wynagrodzenia dla ustanowionego z urzędu pełnomocnika strony skarżącej. Przepisy art. 209 i art. 210 p.p.s.a. mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania między stronami. Tymczasem wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za udzieloną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 258-261 p.p.s.a., po złożeniu przez tak ustanowionego pełnomocnika stosownego oświadczenia.
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania administracyjnej i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.