Na wstępie należy rozważyć, czy zaistniały przesłanki do rozpoznania przez Naczelny Sąd Administracyjny skargi kasacyjnej na posiedzeniu niejawnym. Z treści art. 182 § 2 p.p.s.a. wynika, że w takiej sytuacji muszą być spełnione łącznie trzy przesłanki, a mianowicie po pierwsze - oparcie skargi kasacyjnej wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, po drugie - zrzeczenie się rozprawy przez stronę, która wniosła skargę kasacyjną i po trzecie - nie zażądanie przeprowadzenia rozprawy przez pozostałe strony w terminie czternastu dni od doręczenia skargi kasacyjnej. W niniejszej sprawie należy uznać, że wszystkie te przesłanki zaistniały, jak i skład orzekający doszedł do wniosku, że nie ma konieczności skierowania sprawy na rozprawę z przyczyn niżej opisanych.
9. Przechodząc zaś do oceny merytorycznej, należy uznać, że skarga kasacyjna skarżącego zasługuje na uwzględnienie, gdyż podniesione w niej zarzuty są uzasadnione.
10. W przedmiotowej sprawie doszło bowiem do sytuacji, w której sąd I instancji badając skargę ustosunkował się tylko i wyłącznie do zarzutów podniesionych przez stronę, która wskazała przesłanki do wznowienia postępowania z art. 240 § 1 pkt 5 O.p., nie zbadał natomiast, co było jego obowiązkiem, czy doszło do naruszenia innych przepisów prawa i to na mocy art. 134 § 1 p.p.s.a.
11. W rozpatrywanej sprawie podstawowy zarzut skargi kasacyjnej sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy powinien mieć zastosowanie art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. z uwagi na naruszenie przez organy podatkowe art. 244 § 1 O.p. ze względu na przeprowadzenie postępowania z naruszeniem przepisów o właściwości. Zdaniem autora skargi kasacyjnej, w świetle treści art. 244 § 1 O.p., organem właściwym do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji był Dyrektor Izby Skarbowej w Ł., a nie jak to miało miejsce w sprawie, Naczelnik Urzędu Skarbowego w R., jako organ I instancji.
12. W tym miejscu trzeba podkreślić, że podatnik wnioskiem z dnia 24 lutego 2010 r. domagał się "wszczęcia postępowania w sprawie wznowienia postępowań podatkowych zakończonych ostatecznymi decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. z dnia 14 lipca 2006 r. z uwagi na fakt, że wyszły na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne istniejące w dniu wydania powyższych decyzji, a które nie były znane organowi wydającemu decyzję". Jak podkreślił skarżący w skardze kasacyjnej powyższa decyzja Naczelnika nie była decyzją ostateczną. Taką decyzją ostateczną była decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia 20 listopada 2006 r. nr (...), którą organ odwoławczy utrzymał w mocy powyższą decyzję Naczelnika.
W tym zakresie, co prawda brak potwierdzenia tego faktu przez organ odwoławczy, co więcej organ odwoławczy nie zażądał przeprowadzenia rozprawy, jednakże sądowi odwoławczemu wiadomo z urzędu, że powyższa decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. była przedmiotem skargi, która została oddalona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 12 czerwca 2007 r., sygn. akt I SA/Łd 193/07, a następnie skarga kasacyjna od tegoż wyroku została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 września 2009 r. I FSK 178/08.
13. Zatem w ocenie sądu odwoławczego jak najbardziej zasadny jest zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w związku z art. 244 § 1, a tym samym i art. 245 § 1 pkt 2 oraz art. 247 § 1 pkt 1 O.p. W rozpatrywanej sprawie sąd I instancji dokonując oceny legalności działań administracji podatkowej w sprawie o wznowienie postępowania uznał, że nie nastąpiło naruszenie art. 240 § 1 O.p. W obszernym uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi szczegółowo odniósł się do zarzutów zawartych w skardze podatnika, jednakże kontrola sądowoadministracyjna pod kątem podstawy do wznowienia postępowania podatkowego została wydana, jak słusznie podniósł w zarzutach skargi kasacyjnej skarżący, z naruszeniem art. 134, art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. oraz art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a. i art. 1 § 2 P.u.s.a. Tym samym doprowadziło to sąd odwoławczy do wniosku, że zaskarżona decyzja i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji w sprawie wniosku o wznowienie postępowania zostały wydane z rażącym naruszeniem art. 244 § 1 O.p., czyli przez organ niewłaściwy w sprawie o wznowienie. Należy bowiem uznać, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w R. nie był uprawniony do wydania tej decyzji, a sąd I instancji nie zastosował art. 134 p.p.s.a., co doprowadziło do oddalenia skargi i naruszenia przepisów postępowania powołanych w skardze kasacyjnej.
14. W rozpatrywanej sprawie zgodnie z treścią art. 244 § 1 O.p., organem właściwym w sprawach wymienionych w art. 243 O.p. jest organ, który wydał w sprawie decyzję w ostatniej instancji. Zgodnie zaś z treścią art. 243 O.p. dotyczy to zarówno postanowienia o wznowieniu jak i decyzji odmownej.
Oznacza to, że jeżeli rozstrzygnięcie organu I instancji nie zostało zaskarżone, właściwy jest ten organ, a więc w tej sprawie byłby naczelnik urzędu skarbowego. Jeżeli jednak skarżący złożył odwołanie od decyzji Naczelnika - tak jak w niniejszej sprawie - i sprawa zakończyła się przed organem odwoławczym, to kwestię wznowienia postępowania i orzeczenia co do istoty rozstrzyga organ odwoławczy, czyli w przedmiotowej sprawie Dyrektor Izby Skarbowej w Ł.
Celem wynikającej z art. 244 § 1 O.p. kompetencji organu w zakresie orzekania w przedmiocie wniosku o wznowienie postępowania, jest zapewnienie stronie bezstronności organu orzekającego w przedmiocie wznowienia, którego przesłanką są określone w art. 240 § 1 pkt 1-8 O.p. wady postępowania, za które odpowiedzialność ponosi organ właściwy w sprawie wznowienia postępowania na ogólnej zasadzie określonej w art. 244 § 1 O.p.
15. W rozpatrywanej sprawie, w świetle zgromadzonych materiałów dowodowych należało podzielić ocenę zawartą w skardze kasacyjnej, że strona wykazała, że sąd I instancji dokonał wadliwej kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, gdyż zaskarżona decyzja organu II instancji i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji zostały wydane z naruszeniem przepisów o właściwości art. 244 § 1 w zw. z art. 240 § 1 O.p. stanowiących podstawę wznowienia postępowania. W związku z powyższym organem właściwym do rozpatrzenia żądania podatnika o wznowienie postępowania, jak już wskazano powyżej był i jest Dyrektor Izby Skarbowej w Ł.
16. Tym samym i za uzasadniony uznać należało też zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 233 § 1 pkt 1 O.p. Skarżący złożył wniosek, który spowodował wszczęcie - na żądanie strony - postępowania w sprawie wznowienia postępowania. W rozpatrywanej sprawie Naczelnik Urzędu Skarbowego był organem "niewłaściwym" w rozumieniu art. 244 § 1 O.p. Zgodnie z tym artykułem organem właściwym w sprawach wymienionych w art. 243 jest organ, który wydał w sprawie decyzję w ostatniej instancji.
17. Podsumowując, postępowanie zakończone zaskarżoną decyzją toczyło się w trybie wznowienia postępowania uregulowanego przepisami art. 240-246 O.p. Przedmiotem wznowienia winno być postępowanie zakończone ostateczną decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia 20 listopada 2006 r. Zgodnie z art. 244 § 1 O.p. organem właściwym w sprawach "wznowienia" był organ, który wydał decyzję w ostatniej instancji. W momencie złożenia przez skarżącego wniosku o wznowienie organem tym był, Dyrektor Izby Skarbowej, do tego organu należało rozstrzygnięcie o wznowieniu postępowania (art. 243 § 1 O.p.), merytoryczne rozpoznanie sprawy (art. 243 § 2 i art. 245 § 1 O.p.) i rozpoznanie odwołania od wydanej przez siebie decyzji (art. 221 O.p.).
18. Przedstawione powyżej wywody dają podstawę do stwierdzenia, że sąd I instancji nie wywiązał się należycie z obowiązku kontroli decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. wynikającego z art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 1 § 1 i § 2 P.u.s.a. i dlatego Naczelny Sąd Administracyjny uwzględnił skargę kasacyjną, na podstawie art. 185 § 1 w zw. z art. 182 § 2 i § 3 p.p.s.a. Przy czym z uwagi na treść art. 193 i art. 182 § 2 w zw. z art. 133 § 1 p.p.s.a., przyjęto, że odpowiednią formą orzeczenia w tej sprawie jest wyrok. Z kolei z uwagi na identyczność unormowań prawnych w art. 182 § 2 i art. 188 p.p.s.a. dotyczących naruszeń przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy nie można było zastosować przepisu art. 188 p.p.s.a.
19. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł o kosztach postępowania kasacyjnego na podstawie art. 203 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z § 3 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 stycznia 2011 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz. U. Nr 31, poz. 153).
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania administracyjnej i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.