Stosownie do postanowień art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm. dalej: p.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu bierze jednak pod rozwagę nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z przesłanek nieważności postępowania wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. Sprawa ta mogła być zatem rozpoznana przez Naczelny Sąd Administracyjny tylko w granicach zakreślonych w skardze kasacyjnej.
Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.
W myśl art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:
1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;
2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, albowiem według art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Związanie NSA podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym - zdaniem skarżącego - uchybił sąd, określenia jaką postać miało to naruszenie, uzasadnienia zarzutu ich naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego - wykazania dodatkowo, że to wytknięte uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Kasacja nieodpowiadająca tym wymaganiom, pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności. Ze względu na wymagania stawiane skardze kasacyjnej, usprawiedliwione zasadą związania Naczelnego Sądu Administracyjnego jej podstawami, sporządzenie skargi kasacyjnej jest obwarowane przymusem adwokacko - radcowskim (art. 175 § 1-3 p.p.s.a.). Opiera się on na założeniu, że powierzenie czynności sporządzenia skargi kasacyjnej prawnikom zapewni jej odpowiedni poziom merytoryczny i formalny, umożliwiający Sądowi II instancji dokonanie kontroli zaskarżonego orzeczenia. Skarga kasacyjna złożona w rozpoznawanej sprawie nie w pełni odpowiada tym wymaganiom. Po pierwsze, podstawa kasacyjna odnoszące się do naruszenia przepisów postępowania nie wskazuje przepisów, którym Sąd I instancji uchybił oraz w jaki sposób zostały one naruszone poprzez błędną wykładnię, czy też przez niewłaściwe zastosowanie. Po drugie nie wskazuje, w jaki sposób zarzucane Sądowi I instancji uchybienia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Po trzecie wreszcie, całe uzasadnienie skargi kasacyjnej jest jedynie gołosłowną polemiką z ustaleniami Sądu I instancji, a nie wywodem prawniczym wykazującym błędy popełnione przez Sąd I instancji. Podobnie w zakresie zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego skarga kasacyjna również nie wskazuje naruszonych przez Sąd I instancji przepisów, ograniczając się do wskazania jedynie samej ustawy Prawo wodne. Niemniej wskazane wady skargi kasacyjnej nie dyskwalifikują jej jednak w stopniu uzasadniającym jej odrzucenie.
W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji zawarł ocenę prawną, zgodnie z którą był związany stanowiskiem zawartym we wcześniejszym wyroku wydanym w tej samej sprawie. Tymczasem uzasadnienie skargi kasacyjnej nie wyjaśnia, dlaczego przyjęta przez Sąd I instancji ocena prawna w tym zakresie jest błędna, lecz w całości ogranicza się do opisu okoliczności faktycznych wynikających z akt postępowania i dotyczących sposobu prowadzenia działalności przez skarżącą spółkę. Z treści uzasadnienia skargi kasacyjnej wynika również, że skarżąca spółka odwołując się do orzecznictwa WSA w Poznaniu stoi na stanowisku, że w każdym przypadku gdy dojdzie do wygaszenia pozwolenia wodnoprawnego, czy to z mocy ustawy, czy też na skutek upływu czasu na jaki zostało udzielone pozwolenie, organ powinien wydać decyzje o jego wygaszeniu. Kwestia ta pozostaje jednak w niniejszej sprawie bez znaczenia dla oceny prawidłowości zaskarżonego orzeczenia, wobec faktu, że zarówno organy orzekające w niniejszej sprawie, jak i Sąd na mocy art. 153 p.p.s.a. związane były oceną prawną i wskazaniami zawartymi w wyroku WSA w Warszawie z 9 lutego 2016 r. sygn. akt IV SA/Wa 2749/15, gdzie Sąd jednoznacznie przesądził, iż prawidłowa była decyzja Prezydenta Miasta Poznania z dnia 7 października 2014 r. o umorzeniu postępowania w związku z wygaśnięciem z mocy prawa pozwolenia wodnoprawnego. W tej sytuacji kwestionowanie decyzji o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji prezydenta Miasta Poznania z 9 lutego 2016 r., którą Sąd uznał za prawidłową, jest pozbawione podstaw.
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania administracyjnej i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.