Stosownie do art. 182 § 2 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym, gdyż skarżący kasacyjnie zrzekł się rozprawy, a organ nie zażądał jej przeprowadzenia.
Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego.
Z powyższego względu, przy rozpoznaniu sprawy Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej. Granice te są wyznaczone każdorazowo wskazanymi w skardze kasacyjnej podstawami, którymi - zgodnie z art. 174 p.p.s.a. - może być:
1) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub
2) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej polega na tym, że jest on władny badać naruszenie jedynie tych przepisów, które zostały wyraźnie wskazane przez stronę skarżącą. Przy czym ze względu na ograniczenia wynikające ze wskazanych regulacji prawnych, Naczelny Sąd Administracyjny nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, uściślać ich, ani w inny sposób korygować.
Rozpoznając w tak zakreślonych granicach skargę kasacyjną należy stwierdzić, że nie została ona oparta na usprawiedliwionych podstawach.
Przede wszystkim podkreślić należy, że przedmiotem kontroli kasacyjnej jest wyrok sądu pierwszej instancji, co powoduje, że zarzuty zawarte w skardze kasacyjnej odnosić się muszą do działania tego sądu, a nie organów. Dla poprawności zarzutu naruszenia zaskarżonym wyrokiem przepisów postępowania konieczne jest co do zasady wskazanie przepisów procedury sądowoadministracyjnej naruszonych przez ten sąd w powiązaniu z właściwymi przepisami regulującymi postępowanie przed organami administracji publicznej. Przedmiotem zaskarżenia jest bowiem orzeczenie sądu, a nie akt lub czynność administracji publicznej. Sąd administracyjny nie stosuje bowiem przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego czy ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, a jedynie ocenia prawidłowość ich zastosowania przez organy.
Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, że skarżący kasacyjnie - w oparciu o dwie podstawy kasacyjne wymienione w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. - zarzucił naruszenie art. 7, art. 8 i art. 80 k.p.a. oraz art. 59 § 1 pkt 2 upea, a więc przepisów dotyczących samego postępowania, bez niezbędnego powiazania ich z przepisami ustawy Prawo o postępowania administracyjnego.
Odpowiednio skonstruowany zarzut kasacyjny dotyczący podważenia ustalonego stanu faktycznego sprawy przyjętego do jej rozpoznania przez WSA, powinien wskazywać na naruszenia np. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c czy art. 134 p.p.s.a. w powiązaniu z odpowiednimi przepisami prawa administracyjnego, czego w rozpoznawanej skardze kasacyjnej nie ma. Jeszcze raz podkreślić należy, że WSA nie stosuje w sprawie wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów postępowania, tj. art. 7, art. 8, art. 80 k.p.a. oraz art. 59 § 1 pkt 2 upea, a jedynie dokonuje prawidłowości ich zastosowania przez organ.
Skarga kasacyjna, jako sformalizowany środek prawny, została sporządzona przez profesjonalnego pełnomocnika, od którego należy oczekiwać sporządzenia jej zgodnie z wymogami prawa. Sąd kasacyjny nie może go zastępować przez konkretyzowanie zarzutów skargi kasacyjnej w oparciu o domniemane intencje jej autora.
Odnosząc się do samej argumentacji skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że w obiegu prawnym pozostaje decyzja SKO z (...) września 2020 r. o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza z (...) marca 2011 r., która - jak prawidłowo wskazywały DIAS i WSA - była podstawą do wystawienia tytułu wykonawczego z (...) października 2011 r., nr (...). Skoro zatem decyzja Burmistrza z (...) marca 2011 r. jest ostateczna i pozostaje w obrocie prawnym, to orzeczenie RKO z (...) sierpnia 2011 r. dotyczące uniewinnienia członków zarządu Stowarzyszenia od zarzucanych im czynów naruszenia dyscypliny finansów publicznych, nie ma wpływu na jej obowiązywanie. Dopiero ewentualne prawomocne orzeczenie o unieważnieniu ww. decyzji Burmistrza może dać podstawy do umorzenia postępowania egzekucyjnego.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., oddalił skargę kasacyjną.
Na podstawie art. 207 § 2 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny odstąpił od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości, uznając, że zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek, o którym mowa w tym przepisie. Bowiem jak wynika ze znajdującego się w aktach sprawy rozstrzygnięcia w sprawie przyznania A. prawa pomocy, nie ma ono wystarczających środków na pokrycie kosztów sądowych.
W odniesieniu do wniosku pełnomocnika ustanowionego w ramach prawa pomocy o przyznanie wynagrodzenia za zastępstwo prawne, w niniejszym wyroku nie zawarto rozstrzygnięcia dotyczącego tej kwestii. Zgodnie bowiem z art. 250 § 1 oraz art. 258 § 2 pkt 8 p.p.s.a. wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego na zasadzie prawa pomocy przyznaje się przez wydanie odrębnego postanowienia przez właściwy wojewódzki sąd administracyjny.
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania administracyjnej i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.