Na wstępie należy wskazać, że stosownie do art. 182 § 2 p.p.s.a.: "Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym, gdy strona, która ją wniosła, zrzekła się rozprawy, a pozostałe strony, w terminie czternastu dni od dnia doręczenia skargi kasacyjnej, nie zażądały przeprowadzenia rozprawy. Na posiedzeniu niejawnym Naczelny Sąd Administracyjny orzeka w składzie jednego sędziego, a w przypadkach, o których mowa w § 2, w składzie trzech sędziów" (art. 182 § 3 p.p.s.a.). Z uwagi na to, że w rozpoznawanej sprawie Skarżący zrzekł się rozprawy, a strona przeciwna (Organ) nie zażądała jej przeprowadzenia, Sąd rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym.
Przed przystąpieniem do rozpoznania poszczególnych zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej, konieczne jest przypomnienie, że zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania sądowego, której przesłanki wymienione zostały w § 2 tego artykułu. Przesłanki te w rozpoznawanej sprawie nie wystąpiły.
Naczelny Sąd Administracyjny za chybiony uznaje zarzut naruszenia przez WSA przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności art. 7, art. 7a, art. 77 k.p.a. Za nietrafny należy także uznać zarzut naruszenia przez WSA przepisów art. 107 § 1 w związku z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., przez przyjęcie, że zastosowanie faksymile podpisu na numerze identyfikacyjnym jest prawidłowe.
Przechodząc do oceny tych zarzutów, należy stwierdzić, że wnoszący skargę kasacyjną powołał przepisy postępowania administracyjnego (art. 7, art. 7a, art. 77 k.p.a.). W uzasadnieniu tejże skargi kasacyjnej, Skarżący nie wskazał natomiast, naruszenia przez WSA jakiegokolwiek z przepisów omawianej ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w oparciu o który wydano zaskarżony wyrok. Należy stwierdzić, że powołanie przepisów postępowania administracyjnego, w oderwaniu od będących podstawą zaskarżonego wyroku przepisów postępowania sądowego, nie może być uznane za spełniające przesłanki podstaw kasacyjnych, o których mowa art. 174 pkt 2 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, uściślać ich, ani w inny sposób korygować (zob. wyrok NSA z dnia 1 grudnia 2020 r., sygn. akt II GSK 900/20). Przedmiotem kontroli w postępowaniu kasacyjnym, stosownie do treści art. 173 § 1 p.p.s.a., jest bowiem orzeczenie sądu, a nie rozstrzygnięcie organu administracji. W tym zakresie, odnoszącym się do naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, zarzuty te nie mogą być objęte przedmiotem kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Jeżeli zaś chodzi o kwestię podpisu na zawiadomieniu (zastosowania faksymile), WSA słusznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazuje, że z uwagi na informacyjny charakter zawiadomienia (obowiązek wynikał z ustawy), które nie służyło realizacji celów postępowania administracyjnego, a jedynie informowało o nadaniu numeru, podpis na zawiadomieniu o nadaniu indywidualnych numerów mógł mieć formę mechanicznego odtworzenia. Skora zatem zawiadomienie zostało podpisane przez osobę upoważnioną przez wierzyciela do dokonania tej czynność (co nie było sporne) i pozwalało na identyfikację tej osoby, to brak jest podstaw do kwestionowania tego podpisu. Tym samym, brak jest podstaw do przyjęcia, że WSA dopuścił się naruszenia przepisów art. 107 § 1 w związku z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., przyjmując za prawidłowy podpis faksymile na indywidualnym numerze identyfikacyjnym.
Naczelny Sąd Administracyjny za nieusprawiedliwiony uznaje zarzut naruszenia przez WSA przepisów prawa materialnego, tj. art. 33 § 1 pkt 1 u.p.e.a., poprzez bezzasadne przyjęcie za wierzycielem, że na Skarżącym ciąży obowiązek zapłaty abonamentu oraz że nie doszło do przedawnienia roszczenia. Należy bowiem przypomnieć, że stosownie do postanowień art. 34 § 1 u.p.e.a. (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 lipca 2020 r.), zarzuty zgłoszone na podstawie art. 33 § 1 pkt 1-7, 9 i 10, a przy egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym - także na podstawie art. 33 § 1 pkt 8, organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, z tym że w zakresie zarzutów, o których mowa w art. 33 § 1 pkt 1 - 5 i 7, stanowisko wierzyciela jest dla organu egzekucyjnego wiążące. Związanie organu egzekucyjnego stanowiskiem wierzyciela w sprawie wniesionego zarzutu oznacza, że organ egzekucyjny nie może badać sprawy od strony merytorycznej (zob. wyroki NSA z dnia 27 sierpnia 2015 r., sygn. akt II GSK 264/14, z dnia 25 sierpnia 2016 r., sygn. akt II FSK 2162/14). W rozpatrywanej sprawie w związku z wystąpieniem przez organ egzekucyjny do wierzyciela zostało wydane postanowienie z dnia 30 stycznia 2020 r. w przedmiocie stanowiska wierzyciela, które zostało utrzymane w mocy przez organ odwoławczy ostatecznym i prawomocnym postanowieniem z dnia 7 maja 2020 r.
Podkreślić tutaj można, że NSA pozostaje związany zarzutami skargi kasacyjnej, której istotnym elementem jest uzasadnienie. Powinno ono zostać sformułowane w taki sposób, aby można było powiązać je z konkretnymi przepisami prawa, które skarżący kasacyjne uznaje za naruszone. Wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie polega bowiem na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie. Jak trafnie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 października 2017 r., sygn. II OSK 2702/16, zgodnie z art. 176 p.p.s.a. wnoszący skargę kasacyjną ma obowiązek przytoczyć podstawy skargi kasacyjnej wnoszonej od wyroku sądu pierwszej instancji i szczegółowo je uzasadnić wskazując, które przepisy ustawy zostały naruszone, na czym to naruszenie polegało i jaki miało wpływ na wynik sprawy.
W związku z tym powoływana przez Skarżącego argumentacja nie mogła zasługiwać na uwzględnienie. Autor skargi kasacyjnej konsekwentnie przedstawia racje mające zmierzać do merytorycznej kontroli stanowiska wierzyciela, mimo że brak takiej możliwości został wprost wyjaśniony przez WSA (s. 6 uzasadnienia wyroku). Argumentacja skargi kasacyjnej abstrahuje więc od kluczowej, dla podjętego przez WSA rozstrzygnięcia, kwestii.
W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a.
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania administracyjnej i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.