4. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
4.1. Skarga kasacyjna pozbawiona jest usprawiedliwionych podstaw.
Stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej i z urzędu bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania, która w rozpatrywanej sprawie nie zachodzi.
Rozpoznanie sprawy w granicach skargi kasacyjnej oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny związany jest także wskazanymi w niej podstawami. W myśl art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:
1)
naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;
2)
naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Dodatkowo wskazać należy, że kwestia oceny zasadności skargi kasacyjnej strony w analogicznym stanie faktycznym i prawnym była przedmiotem orzekania przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 13 września 2018 r., sygn. akt II FSK 315/18, wobec czego w rozpatrywanej sprawie wykorzystana została argumentacja zawarta w tym wyroku.
4.2. Treść i forma skargi kasacyjnej w istocie uniemożliwiają Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu zajęcie merytorycznego stanowiska w sprawie.
W postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga kasacyjna ma charakter szczególnie sformalizowanego środka odwoławczego. W myśl art. 176 p.p.s.a., skarga kasacyjna powinna między innymi zawierać przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. W orzecznictwie sądowym podkreśla się, że dopełnienie wymogu wskazania podstaw skargi kasacyjnej zakreślonych w powołanym przepisie art. 174 p.p.s.a. jest konieczne, ponieważ wyznacza granice skargi kasacyjnej, którymi jest związany Naczelny Sąd Administracyjny (art. 183 § 1 p.p.s.a.). Przytoczenie podstawy kasacyjnej musi być precyzyjne, gdyż - z uwagi na związanie sądu kasacyjnego granicami skargi kasacyjnej - Naczelny Sąd Administracyjny może uwzględnić tylko te przepisy, które zostały wyraźnie wskazane w skardze kasacyjnej jako naruszone (zob. np. wyrok NSA z 14 grudnia 2005 r., sygn. akt I FSK 383/05 - dostępny na www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Warunek przytoczenia podstaw zaskarżenia i ich uzasadnienia nie jest spełniony, gdy skarga kasacyjna zawiera wywody, zmuszające sąd kasacyjny do domyślania się, który przepis prawa skarżący miał na uwadze, podnosząc zarzut naruszenia prawa materialnego lub przepisów postępowania. Przepis ten musi być wskazany wyraźnie (por. uzasadnienie postanowienia SN z 7 kwietnia 1997 r., sygn. akt III CKN 29/97, publ. w: OSNC 1997, nr 6-7, poz. 96).
4.3. W rozpatrywanej sprawie autorka skargi kasacyjnej podnosząc zarzut naruszenia wielu unormowań (m.in. art. 3 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 3 u.p.o.l., art. 336 k.c., art. 339 k.c., art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 1 § 2 p.u.s.a., art. 141 § 4 p.p.s.a.) nie wskazała, z której podstawy zakreślonej w powołanym przepisie art. 174 p.p.s.a., wywodzi skargę kasacyjną. Nie podała również, czy skargę kasacyjną opiera na naruszeniu prawa przez błędną jego wykładnię, czy przez jego niewłaściwe zastosowanie. Nie sprecyzowała także, które z powoływanych regulacji zalicza do przepisów prawa materialnego, a które do unormowań prawa procesowego. W podstawie skargi kasacyjnej, jej autorka w ogóle nie powołała się na naruszenie art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, wskazując, że w sprawie ujawniły się nowe, istotne dla sprawy okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji. Naczelny Sąd Administracyjny zwraca uwagę, że podstawę do wydania decyzji przez organy podatkowe, stanowił przepis zawarty w art. 233 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej oraz art. 245 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Natomiast podstawą prawną do wydania zaskarżonego wyroku przez WSA było unormowanie art. 151 p.p.s.a. W tym przypadku, należało zatem właściwie powiązać regulacje p.p.s.a. (art. 151) z odpowiednimi przepisami Ordynacji podatkowej ((art. 233 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, art. 245 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej); zob. B. Dauter, Zarys metodyki pracy sędziego sądu administracyjnego, Warszawa 2008, s. 357.). Dlatego też, należy stwierdzić, że powołanie przepisów postępowania podatkowego, w oderwaniu od będących podstawą zaskarżonego wyroku przepisów postępowania sądowego, nie może być uznane za spełniające przesłanki podstaw kasacyjnych, o których mowa art. 174 pkt 2 p.p.s.a. Przedmiotem kontroli w postępowaniu kasacyjnym, stosownie do treści art. 173 § 1 p.p.s.a., jest bowiem orzeczenie sądu (więcej na ten temat zob. wyrok NSA z 23 stycznia 2008 r., sygn. akt II FSK 1595/06; wyrok NSA z 21 kwietnia 2004 r., sygn. akt FSK 181/04 - dostępne na www.orzeczenia.nsa.gov.pl; zob. też B. Gruszczyński (w:) B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2006, s. 377 i n; B. Gruszczyński, Jak uniknąć błędów przy składaniu skarg kasacyjnych, Prawo i Podatki, 2005 r., Nr 1 i Nr 2.).
4.4. Za niezasadny uznaje Naczelny Sąd Administracyjny zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a., poprzez brak wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz sformułowanie uzasadnienia w sposób wewnętrznie sprzeczny. Należy bowiem stwierdzić, że nie zostało wykazane przez autorkę skargi kasacyjnej, na czym polegał brak wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz sformułowanie uzasadnienia w sposób wewnętrznie sprzeczny w zaskarżonym wyroku Sądu pierwszej instancji. Naczelny Sąd Administracyjny zwraca uwagę, że prezentowanie odmiennego poglądu, co do interpretacji ustaleń stanu faktycznego (okoliczności i dowody wskazujące na samoistne posiadanie części spornej działki nr 57), nie oznacza jeszcze przyjmowania go, jako niezgodnego z rzeczywistością. Przy tak sformułowanym zarzucie, powinno się należycie go uzasadnić, zwłaszcza w kontekście, jaki wpływ to naruszenie miało na wynik sprawy prowadzonej w trybie wznowienia postępowania podatkowego (zob. wyrok NSA z 6 lutego 2006 r., sygn. akt I FSK 439/05 - dostępny na www.orzeczenia.nsa.gov.pl).
4.5. Za nieusprawiedliwiony należy także ocenić zarzut naruszenia prawa art. 3 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 3 u.p.o.l., poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie, a w konsekwencji błędne przyjęcie, że skarżący nie jest podatnikiem podatku od przedmiotowej nieruchomości. Za utrwalony w orzecznictwie pozostaje pogląd, że postępowanie nadzorcze, w szczególności dotyczące wznowienia postępowania podatkowego, nie służy załatwieniu sprawy podatkowej. Jego podstawowym celem nie jest orzekanie o obowiązkach i prawach strony, wynikających z podatkowego prawa materialnego (w tym przypadku wynikającego z treści art. 3 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 3 u.p.o.l.), lecz zbadanie orzeczenia wydanego w postępowaniu zwykłym pod kątem zaistnienia przesłanek, wymienionych w art. 240 § 1 Ordynacji podatkowej. Można więc powiedzieć, że przedmiotem decyzji wydanej w postępowaniu nadzorczym jest inna decyzja, a nie rozstrzygnięcie sprawy podatkowej (zob. na przykład wyrok NSA z 25 listopada 2005 r., I FSK 268/05 - dostępny na www.orzeczenia.nsa.gov.pl oraz por. S. Presnarowicz, Komentarz do art. 240 Ordynacji podatkowej, LEX i przywołany tam wyrok NSA z 19 stycznia 2010 r., sygn. akt I FSK 1848/08, LEX nr 558849).
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania administracyjnej i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.