Na wstępie zauważyć należy, że odrzucenie skargi kasacyjnej nastąpiło wyłącznie w związku z brakiem złożenia na wezwanie Sądu odpisu stosownego oświadczenia wymaganego na podstawie art. 176 § 2 p.p.s.a., a nie z uwagi na brak odpisu pełnomocnictwa.
Zgodnie z art. 176 § 1 p.p.s.a. skarga kasacyjna powinna zawierać: oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części; 2) przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie; 3) wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany. W świetle natomiast art. 176 § 2 p.p.s.a. poza wymaganiami, o których mowa w § 1, skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma strony oraz zawierać wniosek o jej rozpoznanie na rozprawie albo oświadczenie o zrzeczeniu się rozprawy. W myśl art. 177a p.p.s.a. jeżeli skarga kasacyjna nie spełnia wymagań przewidzianych w art. 176, innych niż przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, przewodniczący wzywa stronę do usunięcia braków w terminie siedmiu dni pod rygorem odrzucenia skargi.
Zarządzeniem Przewodniczącej Wydziału VII WSA w Warszawie z dnia 14 listopada 2019 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi kasacyjnej, w terminie 7 dni, pod rygorem jej odrzucenia, m.in. poprzez złożenie wniosku o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie albo oświadczenia o zrzeczeniu się rozprawy wraz z jednym odpisem tego wniosku (oświadczenia). Pełnomocnik strony w piśmie z dnia 22 listopada 2019 r. (25 listopada 2019 r. - data nadania w UP), nadesłał wniosek o rozpoznanie sprawy na rozprawie, lecz nie załączył odpisu tego pisma. Trafnie zatem przyjął Sąd I instancji, że wezwanie nie zostało wykonane w pełni, a więc nie usunięto braku formalnego skargi kasacyjnej.
Na marginesie podkreślić należy, że brak było podstaw do zastosowania w tym przypadku procedury przewidzianej w art. 49 § 1 p.p.s.a. i wzywania do usunięcia braków formalnych pisma z dnia 22 listopada 2019 r., gdyż w zarządzeniu z dnia 9 sierpnia 2018 r. wyraźnie wskazano, iż strona powinna uzupełnić brak formalny skargi kasacyjnej, poprzez złożenie wniosku o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie albo oświadczenia o zrzeczeniu się rozprawy wraz z jednym odpisem tego wniosku. Przepis art. 177a p.p.s.a. jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 49 § 1 p.p.s.a.
Nie można zgodzić się ze stanowiskiem pełnomocnika skarżącego, że nieprzesłanie, pomimo wezwania, odpisu pisma zawierającego oświadczenie o zrzeczeniu się rozprawy celem jego doręczenia stronie przeciwnej, nie stanowi podstawy do odrzucenia skargi kasacyjnej. Konieczność dołączenia odpisu pisma uzupełniającego jest konsekwencją mającej zastosowanie również w niniejszej sprawie reguły zawartej w art. 47 p.p.s.a., stąd odpowiednio można zastosować tezę uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 grudnia 2013 r., sygn. akt I OPS 13/13, wedle której niedołączenie przez skarżącego wymaganej liczby odpisów skargi i odpisów załączników, zgodnie z art. 47 § 1 p.p.s.a., jest brakiem formalnym skargi, o którym mowa w art. 49 § 1 w zw. z art. 57 § 1 p.p.s.a., uniemożliwiającym nadanie skardze prawidłowego biegu, który nie może być usunięty przez sporządzenie odpisów skargi przez sąd (zob. postanowienia NSA: z dnia 8 listopada 2017 r., sygn. akt II OZ 1334/17; z dnia 25 sierpnia 2017 r., sygn. akt II OZ 807/17; z dnia 11 lipca 2017 r., sygn. akt I OZ 1110/17; z dnia 29 lipca 2016 r., sygn. akt II FZ 436/16; z dnia 3 kwietnia 2019 r., sygn. akt II OZ 248/19; z dnia 15 maja 2019 r., sygn. akt II OZ 412/19; z dnia 10 sierpnia 2020 r., sygn. akt I OZ 447/20). Fakt, iż pełnomocnik strony złożył wniosek o rozpoznanie sprawy na rozprawie, a więc stanowisko pozostałych stron postępowania co do przeprowadzenia rozprawy nie było wymagane (a contrario art. 182 § 2 p.p.s.a.), nie oznacza, że Sąd nie miał obowiązku przesłania tego wniosku stronie przeciwnej. Każda ze stron postępowania ma prawo wiedzieć czy sprawa będzie rozpoznana wcześniej na posiedzeniu niejawnym, czy też okres oczekiwania na rozpoznanie sprawy będzie znacznie dłuższy w związku z wnioskiem jednej ze stron o rozpoznanie sprawy na rozprawie. Wniosek o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie albo oświadczenie o zrzeczeniu się rozprawy są elementami formalnymi skargi kasacyjnej, zatem, jako część skargi kasacyjnej, powinny zostać doręczone wszystkim stronom postępowania (zob. postanowienie NSA z dnia 9 stycznia 2019 r., sygn. akt II OZ 1407/18).
Nie można też uznać, aby w niniejszej sprawie doszło do ograniczenia, czy nieuprawnionej odmowy konstytucyjnego prawa do sądu, skoro stanowisko Sądu I instancji, znajduje bezpośrednie oparcie w przepisach ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, których zgodność z Konstytucją RP nie została zakwestionowana przez Trybunał Konstytucyjny. Z faktu nienależytej staranności w prowadzeniu własnych spraw, w tym niezastosowania się do oczywistego w swojej treści wezwania Sądu I instancji, nie można wywodzić skutków, jakie skarżący chciałby osiągnąć, poprzez zarzucenie Sądowi braku dopuszczenia skargi kasacyjnej do merytorycznego rozpoznania, skoro odrzucenie skargi kasacyjnej nie naruszało prawa i było konsekwencją uchybień strony (zob. postanowienie NSA z dnia 7 czerwca 2019 r., sygn. akt I OZ 476/19).
Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę ma świadomość, że orzecznictwo sądowoadministracyjne w powyższej kwestii jest niejednolite. Przeciwny pogląd zawarty jest m.in. w postanowieniach NSA z dnia 10 maja 2019 r., sygn. akt I OZ 400/19 i z dnia 29 listopada 2019 r., sygn. akt II FZ 655/19. Jednakże z przyczyn wskazanych wyżej prezentowanego w nich stanowiska nie podziela. Ponadto, nawet tam akcentuje się (pierwsze z powołanych postanowień NSA), że wyrażone stanowisko nie może być traktowane jako przyzwolenie na składanie pism procesowych zawierających wniosek, o którym mowa w art. 176 § 2 p.p.s.a., bez stosownego odpisu. Zasadą bowiem jest, że pismo do sądu należy złożyć wraz z odpisem dla strony przeciwnej (por art. 47 § 1 p.p.s.a.) Sąd pierwszej instancji słusznie więc wezwał stronę do uzupełnienia braku formalnego skargi kasacyjnej wraz ze złożeniem stosownego odpisu. Na moment kierowania tego wezwania nie było przecież znane sądowi stanowisko skarżącego co do jego preferencji w zakresie trybu rozpoznania skargi kasacyjnej (rozprawa, czy posiedzenie niejawne).
W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a. orzekł jak w punkcie 2 sentencji postanowienia. Stosownie do art. 156 § 1 i 3 p.p.s.a. w zw. z art. 166 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny sprostował zaskarżone postanowienie wobec błędnego oznaczenia sygnatury akt rozpoznawanej sprawy, o czym orzekł w punkcie 1 sentencji postanowienia.
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania administracyjnej i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.