Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
6.1. Podobnie jak w rozpoznanych już sprawach zakończonych wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 stycznia 2018 r., sygn. akt I FSK 498/16 oraz z 12 kwietnia 2018 r., sygn. akt I FSK 441/16 i I FSK 442/16, skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.
6.2. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając sprawę w granicach wyznaczonych przez art. 183 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi stwierdza, że wbrew zarzutom skargi kasacyjnej Sąd I instancji oddalając skargę prawidłowo przyjął, że wydając zaskarżone postanowienie Minister Finansów nie naruszył wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów prawa materialnego.
6.3. Bezzasadny był podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 14b § 7 Ordynacji podatkowej polegający na jego błędnej wykładni. Przepis ten, w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonego postanowienia, stanowił, że "Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór wniosku, o którym mowa w § 1, który zawiera dane identyfikujące wnioskodawcę oraz dane wskazane w § 2-5, a także sposób uiszczenia opłaty, o której mowa w art. 14f, mając na względzie konieczność ujednolicenia formy składanych wniosków oraz zapewnienia sprawnej obsługi wnioskodawców".
Pozostawiając na uboczu to, że w uzasadnieniu skargi kasacyjnej w żaden sposób nie wyjaśniono na czym polegała "błędna wykładnia" art. 14b § 7 Ordynacji podatkowej, należy zwrócić uwagę na to, że przepisu tego nie stosował ani Minister Finansów wydając postanowienie o pozostawieniu bez rozpatrzenia wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, ani Sąd I instancji oceniając zgodność z prawem tego postanowienia. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 9-15) Sąd I instancji w ogóle nie powoływał art. 14b § 7 Ordynacji podatkowej, ani w żaden sposób nie nawiązywał do jego treści. Brak było zatem podstaw do stwierdzenia, że Sąd ten dokonał błędnej wykładni tego przepisu, a tym samym zarzut skargi kasacyjnej w tym zakresie był całkowicie chybiony.
6.4. Nie był uzasadniony także sformułowany w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej. Również bowiem i w tym przypadku brak jest bowiem podstaw do przyjęcia, że Sąd I instancji dokonał błędnej wykładni tego przepisu.
W myśl art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonego postanowienia, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany był do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.
Sąd I instancji wyraźnie wskazał w uzasadnienia zaskarżonego wyroku, że " (...) wynikający z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej wymóg, aby stan faktyczny przedstawiony we wniosku był wyczerpujący wiąże się z koniecznością podania wszystkich jego elementów, istotnych z punktu widzenia możliwości oceny stanowiska wnioskodawcy" (str. 10 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) oraz że wymóg ten wiąże się z możliwością wydania bez jakichkolwiek uzasadnionych wątpliwości zgodnej z prawem indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego (str. 12 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).
6.5. Przedstawiona wyżej wykładnia art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, sprowadzająca się do przyjęcia, że wyczerpujące przedstawienie stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego musi być identyfikowane przez uwzględnienie problemu prawnego o charakterze podatkowym, którego wyjaśnieniu ma służyć wydana interpretacja indywidualna, była prawidłowa. Należy bowiem przyjąć, że to przez pryzmat budzących u wnioskodawcy wątpliwości interpretacyjnych wyrażonych na tle materialnoprawnych przepisów prawa podatkowego, trzeba postrzegać zakres niezbędnych informacji, jakie muszą znaleźć się we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.
Trafnie Sąd I instancji (podobnie zresztą, jak autor skargi kasacyjnej) przyjął, że w świetle art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, to wnioskodawca zakreśla we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej ramy stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, które są uwzględniane przy ocenie stanowiska własnego w interpretacji indywidualnej wydanej na podstawie art. 14c Ordynacji podatkowej. W ocenie tej można uwzględnić tylko to co przedstawi wnioskodawca, ale nie zawsze - odmiennie niż uważał skarżący - będzie mogło dojść do wydania interpretacji indywidualnej. Aby mogło to nastąpić, we wniosku należy podać nie tylko informacje uważane za niezbędne przez wnioskodawcę, lecz także te wszystkie dane, które obiektywnie są konieczne do sformułowania prawidłowej oceny prawnej, w świetle mających być przedmiotem interpretacji przepisów prawa podatkowego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 stycznia 2018 r., sygn. akt I FSK 498/16, wydany w tożsamej sprawie skarżącego, dostępny w internetowej bazie orzeczeń CBOSA). Na tę kwestię słusznie zwrócił uwagę Sąd I instancji, a co skarżący w niniejszej sprawie wadliwie ocenił w kategoriach samodzielnego przestawienia stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), co do którego ma być wydana interpretacja przepisów prawa podatkowego.
Reasumując, w sytuacji, gdy przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej prawa podatkowego stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe nie są wystarczające do wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego, których dotyczył wniosek, to zasadne jest wezwanie wystosowane przez organ interpretacyjny do doprecyzowania wniosku w zakresie podanego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.
6.6. Odnotować w tym miejscu także trzeba, że skarżący w skardze kasacyjnej nie postawił zarzutów dotyczących prawidłowości zastosowania art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej w kontekście przywołanych w rozpoznanej sprawie przez Sąd I instancji przepisów art. 15 ust. 2 i art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy o VAT. Pominął również przepisy, które doprowadziły bezpośrednio do wydania postanowienia o pozostawieniu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej bez rozpatrzenia, tj. art. 14g § 1 i § 3 oraz art. 169 § 1 w związku z art. 14h Ordynacji podatkowej, uznane w zaskarżonym wyroku za prawidłowo zastosowane, które w powiązaniu z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej oraz przepisami ustawy o podatku od towarów i usług najpierw wpłynęły na zakres wezwania do uzupełnienia braków wniosku, a następnie wywołały skutek wynikający z niewykonania tego wezwania, tj. pozostawienie wniosku bez rozpoznania.
Wobec związania granicami skargi kasacyjnej w rozumieniu art. 183 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Naczelny Sąd Administracyjny nie był uprawniony do oceny zaskarżonego wyroku w podanym wyżej zakresie. Wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelny Sądem Administracyjnym jest oparte na zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania w granicach zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 marca 2018 r., sygn. akt I OSK 2943/15, CBOSA).
6.7. W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny - na podstawie art. 184 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - orzekł jak w pkt 1 sentencji.
Jeżeli nie są Państwo zadowoleni z wyniku postępowania administracyjnej i są zdecydowani na wniesienie skargi kasacyjnej prosimy o kontakt.